amarcord

rozpoczęły się przygotowania do jakiegoś przyjęcia. Mnóstwo ludzi, jakaś rodzina,

wszyscy krzyczą i machają rękami jak w 'Amarcordzie’ Felliniego. Tyle że moja wizyjna rodzinka

jest jakaś skandynawska. Całą wizję podstołową widziałam w kolorach sepii – dokładnie tak jak

„Królestwo” von Triera. Stałam sobie z boku i przyglądałam się ich krzątaninie,

aż wreszcie jakaś opasła kobieta wręczyła mi wieżę białych, porcelanowych talerzy i bez słowa odeszła.

A ja im te talerze to niby na stole miałam rozstawiać.
Pieprznęłam skorupami o podłogę i wkurwiona wyszłam z tego skandynawsko-sepiowego domostwa.
Znaczy się = wylazłam spod stołu i wróciłam do łóżka, gdzie przez następne pół godziny

ćwiczyłam balet wodny – pływanie synchroniczne, a że łóżko mam duuuże duuuże,

to i układ choreograficzny był skomplikowany. W każdym razie rano obudziłam się

w pozycji paralityka dotkniętego atakiem choroby Św. Wita, w poprzek łóżka,

z powykręcanymi rękami.