idiotka poszła do sklepu odzieżowego znanej i powszechnie noszonej marki z zamiarem nabycia spódnicy.
wypatrzyła na wieszaku odpowiedni model, rozmiar i kolor, a następnie udała się do przymierzalni,
którą po 5 minutach opuściła lekko podkurwiona,
by świńskim truchtem podążyć w stronę wieszaków i wymienić ubiór na stosowniejszy.
no żesz kurwa, dupa mi rośnie lawinowo – pomyślała idiotka
i z zaciśniętymi zębami wzięła egzemplarz o numer większy.
na pewniaka wskoczyła do przymierzalni, zrzuciła spodnie i… chuj!!! – rozległo się wtem siarczyście i spod serca.
– japierdole!!! – idiotka wystrzeliła z przymierzalni,
by desperacko wyszarpać z wieszaka egzemplarz większy o dwa numery od zazwyczaj kupowanego.
kiedy okazało się, że spódnica w rozmiarze noszonym przez matkę idiotki również nie wchodzi idiotce na dupę, idiotka ekspresowo znienawidziła rzeczoną spódnicę, sklep firmy X, resztę świata, a przede wszystkim siebie.
ale, gdy spojrzała do lustra, coś ją nagle tknęło.
założę się, że nawet rozmiar 44 – zakładany tył na przód – nie wszedłby idiotce na dupę.
idiotka, wyzywając się pod nosem od „idiotek!”, wróciła do wieszaka.
wzięła rozmiar o 5 numerów mniejszy
i juz po chwili podziwiała się w lustrze. tak się ucieszyła, że kupiła dwie.
idiotka jedna.
dopisek:
[bo nv się pyta „alejakto?]
no-tak-to. spódnica była wąska, modelowana z pionowych klinów.
z przodu mały suwak, z tyłu łądnie wykrojone miejsce na krągłości.
ale idiotka ubzdurała sobie, że w spódnicach suwak jest-zawsze-z-tyłu.
no i z uporem maniaka wciskała się bezskutecznie w coraz to większe rozmiary,
a tyłek ani myślał się zmieścić. dopiero kiedy idiotka spostrzegła,
że w okolicach tyłka spódnica ma dwie kieszenie wycięte tak, by wkładać w nie ręce,
zamysliła się głęboko – że jak ona ma wykręcić te ręce, zeby je w tych kieszeniach trzymać.
spróbowała i nie bardzo się dało.
wtedy idiotkę oświeciło.
i świeci do tej pory.
