pszczele fantasmagorie

na debiutancki koncert najlepiej wybrac sobie klub o najbardziej odjechanej nazwie ever, które nikt nie jest w stanie zapamiętac w calosci.

na mieście zaczynają wtedy mówic z lekką konspirą: „Rajstopy grają koncert… WIESZ GDZIE” ;>

monumentalne praskie podwórko widziało juz niejedną burdę czy też inny happening artystyczny

prastare praskie mury nie raz odbijały echem pijacki zaśpiew liryczny,
niepoczytalne wyznania, małżeńskie przeprosiny czy też tradycyjne polskie „wypierdalaj”.

żyje, twórzy, cierpi za miliony i rzeźbi czule w cierpliwej materii

ideał sięgnął bruku, a sztuka ulicy.

wirujące bębny świetlne.

senne pszczoły i inne okazy owadziego badziewia

jest ładnie. jest po mojemu.

nieostry, ale uroczy.

coś w stylu „dobranoc marku, lampę zgaś…”

zmora blokowych klaustrofobików – stalowe windy. w takiej windzie jako 2-latka straciłam zielonego pajaca, któy wpadł w szparę

i wylądował na dnie szybu. to była trauma, nie chcę o tym rozmawiac…

zajrzę sobie dyskretnie do męskiego dźwigu…

po czym niedyskretnie otworzę drzwi na oścież… :)

zjazd z mansardy do garsoniery w suterenie.

teraz żałuję, że wyrzuciłyśmy starą pralkę.

gwiazdą dzisiejszego wieczoru jeeeest… kołek w ścianie!!!

taborecik unplugged niecierpliwie przestępuje z nóżki na nóżkę.

haj-fi superstar superhit diskdżokej szczerzy kły znad konsolety…

Syd na drabinie, Zazie na podłodze

wczuwa się w rolę impresaria gwiazd :>

– weeeeź mnie na rączki…

z braku lepszego zajęcia Zazie mąci przestrzeń miotełkami perkusyjnymi

ihaaaa!!! prawdziwy szau.

Syda już świerzbi rączka, żeby pogrzechotac tamburynkiem

Syd i Marta nie wierzą, że na tej rozklekotanej perkusji da się cokolwiek zagrac…

nie no.. luz. żeby tylko jeszcze pedał bębna nie skrzypiał jak szafa gdańska, a stojakowi pod talerze nie rozjeżdżałyby się nóżki…

– a ta wtyczka, to chyba do kolorofonu i szklanej kuli, co nie?

– dziewczyny, jedna prośba. tylko grajcie tak, żeby było kulturalnie i z finezją. nie jesteście sex pistols, tak?

Miszczyni cwiczy riffy piosenki biesiadnej i chabrów z poligonu. w tle murmurando reszty zespołu.

w tajemnicy przed resztą zespołu dorabia jako support supportu Antoniny Krzysztoń

Zazie dyryguje. w marynarce upierniczonej malowniczo tynkiem

– ale osohozi?

– ten bęben to podciągnijcie trochę wyżej, panienki…

jakaś taka niewyraźna.

– ja wiem, że to będzie dramat w trzech aktach, ale musimy to zrobic…

– w każdym razie mnie tu oficjalnie nie było!

w Sydzie rośnie przerażenie. rozklekotany bęben, dymiący piec i żmijowisko kabli…

– generalnie to lubię wyzwania, ale ten teges… czy ja przypadkiem nie zostawiłam w domu zupy na gazie?!

– oeza no wielkie rzeczy. wejdziemy, zagramy i wybiegniemy tylnym wyjściem. jak bitelsi. mam nadzieje, że ludzie szybko zapomną…

– to co? kto na czym dzisiaj gra? robimy losowanie zapałczane czy metodą ene-due-rike-fake?

– okurwa, waltornia?!

– spokojnie, Małgorzata… przecież chodziłaś do domu kultury na akordeon… dasz radę..

– wiecie co, pieprzę to! chcę gitarę! Antonina nauczyła mnie wiosłowac perłową łodzią po oceanie wspomnień w krainie łagodnosci…

reszta zespołu wybiera pomiędzy okaryną, bandżo, klawikordem i puzonem.

jednym słowem – czeski film!

tymczasem schodzą się fanki złaknione objawów sztuki wysokiej

pelne nadziei i oczekiwań, które aż się proszą, by je zawieśc, zbezcześcic i podeptac…

– Zazie, pozwól że dotknę twojego energetycznego czakramu wawelskiego…

między nami rokendrolowcami. [na stole leży mój szlachetny instrument]

my tu gadu gadu, a napięcie rośnie!

– słuchaj, a to byłby duży problem, gdybym teraz się wycofała?

– jestes pewna, że chcesz w tym uczestniczyc, syd?

– nie no, wiesz… obiecałam koleżankom… cholera jasna…

– jak się powiedziało „a”, to teraz trzeba wypic to piwo do końca…

Agata telepatycznie wzywa na pomoc oddziały specjalne z Lichenia, Miszczyni redaguje wstępny szkic własnego testamentu,

El Capitano próbuje odgryźc sobie język metodą samurajską, a Syd nerwowo miętosi folię bąbelkową i jara szluga za szlugiem…

– czesc Mamo, sluchaj… chciałam cię uprzedzic, ze to, co jutro przeczytasz o mnie na Pudelku to jest nieprawda… Mamo, to nie jest tak jak myslisz…

ja ci wszystko jutro wytłumaczę… Malinoskiej spod piątki też!

– to jak, panienki? ruszamy na scenę?!

– Małgorzato, pójdź w me rajstopy…

ostatni łyk piwa.


– ej, pokażę wam, jaką sobie cyrkonię w pępku trzasnęłam! w sam raz do nowych tipsów!

– to ja se może trzasnę jakąś małą dziarę…

praski patriotyzm lokalny. małe ojczyzny zarażone niecnym bakcylem. bo wiadomo, że serce i strzała to znak …

– czekajcie, jeszcze przyszpanują dziarą przy stoliku, tu jest lepsze światło… masz to, Zaz?

– ej, twarda jestes. ja to bym zaraz zemdlała…

– cholera, zaraz wychodzimy na scenę… tylko gdzie są te obiecane dziwki i kokaina?!

– mmm… klubowe mocne…

Zazie jest damą w każdej sytuacji. nawet paląc „Fajranty”.

Maugosia żłopie denaturat kulturalnie przelany do ogólnie uznawanej formy szkła

a Syd nie wytrzymała i już puka, juz ją nosi…

-popukac ci?

no dobra… raz dwa trzy – PORTKI W DÓŁ !!!!!

przed państwem – RAAAJSTOOOPYYY HEEEELEEENYYY !!!!!

pierwszy, jedyny, niepowtarzalny i byc moze ostatni koncert kultowej kapeli przemysłu pończoszniczego!!!

zagrają dla państwa kawałki z pierwszej płyty pt. „poszło mi oko” – bez cerowania, bez repasacji, bez lakieru do paznokci!!!

na gitarze i wokalu – Agata

na drugiej gitarze i drugim wokalu – Miszczyni

na basie – Aga vel El Capitano

na perkusji – Marta

gościnnie na przeszkadzajkach, tamburynkach, drewienkach i badziewiach – Zaz & Syd

– dobry wieczór państwu, to jest napad!!!

„Skok Stefczyka” leci tak:

Ta piosenka miała stac się hitem,

choc nie grzeszy super trendi bitem.

Ta piosenka miała przyniesc sławę,

kokainę, dziwki i zabawę!

Z tej piosenki miały byc tantiemy,

więc dlaczego w barach mlecznych jemy?

Ta piosenka miała dac kokosy,

a tymczasem rosną długów stosy.

Refren tej piosenki miał byc skoczny,

aby nam zapewnic dochód roczny.

Więc dlaczego wciąż jesteśmyw  matni,

a ten koncert może byc ostatnim…

Proszę księdza… Klamałam!!! Kłamałam!!!

Byle gdzie piłam, z byle kim spałam…

[z kawałka „Licheń”]

Witamy państwa w hipermarkecie Real…

tłumy fanek i fotoreporterów

Byc jak Marta Stjuart… to dzisiaj za mało…

dziewczyny wymiatają na wiosłach, a w tle przeszkadzajki gościnnie przeszkadzają na przeszkadzajkach

fanki pełzają po podłodze u stóp zespołu…

– brawo! wiwat! bis! genialne! autor!!! autor!!!

a dalej to już wiadomo – chlanie, dziwki, kokaina, rokendrol do rana!!!

 

Subscribe
Powiadom o
guest

0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
Scroll to top
0
Would love your thoughts, please comment.x