Ochota na wiosnę. wiosna na Ochocie.

Jestem niestety aktualnie ostatnią osobą, która miałaby prawo doradzać komukolwiek w kwestii motywacji i samodyscypliny – ale za każdym razem, kiedy wrzucasz swoje zdjęcia, mam ochotę napisać Ci, że masz piękne, gęste włosy. Co niniejszym czynię :)

Jest taka książka „Samolubny mózg, dlaczego diety nie działają”. I ona jest o tym dlaczego nie dajemy rady.
Bo mózg rządzi. A potrzebuje czegoś innego niż to, co pozwala nam schudnąć. Kiedy jesteśmy zestresowani – jemy więcej.
A jak się stresujemy tym, że nie dajemy radę sprostać diecie, to więcej jemy.
Więc w sumie wielkich szans w tej walce nie mamy. I może warto się z tym pogodzić.
A wyglądasz na tych zdjęciach pięknie:)

Zazie, przy kompulsywnym usposobieniu nie mamy łatwo. Ja bywam maksymalnie zmotywowana – bo tak, albo totalnie się załamuję- bo tak!
Przez 3 ostatnie lata regularnie biegałam, uprawiałam jogę, trenowałam zumbę, salsę, aquacycling i jeszcze i jeszcze, o konie jeszcze były. Praktycznie 6 dni w tygodniu miałam wypełnione treningami. Po czym, po zakończeniu leczenia psychiatrycznego w lutym tego roku, wpadłam w amok jedzenia i w 1,5 miesiąca przytyłam 20!!! kg, słownie: dwadzieścia kilogramów. Tak mi się rzuciło na głowę że nie jestem w stanie podjąć kolejnej walki o siebie. Im jest ze mną gorzej tym mam mniejszą motywację do robienia czegokolwiek. Nie mam się w co ubrać bo wszystko na mnie pęka. Nagle z rozmiaru 36 przesiadłam się z zgrabne 44? Niech to szlag! Zrobiło się ciepło a ja spocona jak prosię udaję szynkę nastrzykniętą solanką.
I te spojrzenia sąsiadek, pełne obrzydzenia i wzgardy. „pssss, psss, pssss, ty widzisz widzisz!! jojo ją dopadło, widzisz jak ona się trzęsie z tą swoją galaretą na plecach i dupsku”.
Wiem że w obliczu problemów świata całego moje są gówniane, ale są moje, dotykają mnie do żywego i kompletnie nie wiem co dalej. Próbowałam wytrwać na „niediecie Li”, udało mi się 2 tygodnie po czym wpadłam w ciąg kompulsywnego obżerania. O ćwiczeniach i dietach wiem wszystko i co z tego skoro czerep rubaszny odmawia współpracy?

Ruch jest fajny, bo jest fajny.
D. mi piszczy, że powinnam biegać i chodzić na siłownię, ale te rodzaje wysiłku mnie nudzą.
Rower stosuję codziennie, ale nie dlatego, że powoduje chudnięcie (nie powoduje), tylko dlatego, że mi sprawia przyjemność. Tak samo capoeira: nie robię jej dlatego, żeby być mniejsza (nie jestem), tylko dlatego, że mam z tego nieprawdopodobny fun. W piątki, gdy podczas rody zdzieram gardło śpiewając, mam taką satysfakcję, jak nigdy. Gdybym to robiła z innych przyczyn, to chyba już dawno bym przestała. Faktem jednak jest, że na samym początku (7,5 roku temu!) czasem musiałam się zmuszać do chodzenia na treningi. Teraz to jest już jak kolejny punkt dnia, jak mycie zębów, czy wypicie porannej kawy – po prostu w poniedziałki, środy i piątki jestem na sali i trenuję. I pewnie, że to bieganie i siłownia sprawiłyby, że w capoeirze byłabym lepsza – ale mi niekoniecznie na tym zależy :))
Co do cielesności, jakiś czas temu trafiłam na tumblra (http://realbodyrevolution.tumblr.com/ – polecam głównie fragmenty tekstowe tam publikowane), który dokładnie wpasowuje się w moje przemyślenia od pewnego czasu: kto i co decyduje o tym, co jest piękne, atrakcyjne? Dlaczego to ma takie znaczenie? Dlaczego określenie „gruby” jest negatywne? Od kiedy pamiętam, borykałam się z własnym wyglądem (najbardziej wtedy, gdy byłam szczupła i smukła ;p), ale dopiero od niedawna przestaje to mieć tak wielkie znaczenie. Męczy mnie powszechna dążność do ideału, napinanie się na bycie najlepszym, „motywowanie”, żeby więcej, dalej, silniej. A ch..ja tam.
A jak zarobię jakiś dodatkowy hajs, to sobie kupię rolki, bo czuję, że to może mi się spodobać, skoro lubię jeździć na łyżwach :D