pierwszy zapala światło!

poranek miałam z tych raczej emocjonujących. strzelba, która wisiała na ścianie
i miała huknąć dopiero w drugim akcie – strzeliła mi w twarz już przy podnoszeniu kurtyny.
co za peszek! nerwóweczka. spektakl odwołany. obgryzanie paznokietków.
brzydkie wyrazy. kawa rozlana na dywan i częściowo na Miszura.
dzień jak co dzień. nie płakać nad rozlanym ściekiem, wściekiem, tylko brać się do roboty.
dietę mam dziś murowaną, gardło boli tak mocno, że ledwo mogę przełykać, a katar tryska uszami.
czy ja przypadkiem kilka dni temu nie wyszłam z lekko mokrą głową pod czapką czy mi się tylko wydaje?
a taka byłam dumna, że wow, tak zimno, a takie włoski mokre, uszanowanko, ale piździ po uszach,
dzieńdoberek, ależ jestem odporniutka, jak koń. pieseł, wow.

no i się doszczekałam. zostaję dziś w domu, choruję i sprzątam.
mój bałagan sięgnął zenitu. sufitu. szczytu. Syd powoli traci cierpliwość –
zwłaszcza, kiedy ostatnio uległa podrapaniom i otarciom w garderobie,
gdzie aktualnie stacjonują gałęzie do mojej grodowej dioramy (dziękuję Ci, Prażynko!).
Syd twierdzi, że Salvador Dali to przy mnie pikuś, ale ona ma już dość
i jeśli dziś wieczorem mieszkanie nie będzie błyszczało, to mam się spakować w worki na śmieci
i prosić o azyl w piwnicy Moncziczi. ale ja zapobiegliwie spytałam Moncziczi i ona powiedziała,
że w jej piwnicy niestety nie ma już miejsca, więc sorry Syd, ale zostaję w domu, kochanie.
ale dzisiaj zamontuję już gałęzie w dioramie i pozawieszam zeschłe liście na żyłkach,
więc jest szansa. jest nadzieja!

a poza tym:

hey now, all you sinners – put your lights on, put your lights on!

niech Wam się   świeci cudnie! :*