na całych jeziorach… tai chi. o wszystkich dnia porach…

TAI CHI !

czyli:

O tym jak Zazie i Syd próbowały zgłębić arkana wschodnich sztuk walki oraz posiąść tajemną wiedzę o krążeniu życiodajnej energii qi

 

pojechałyśmy na Mazury, niczego nie przeczuwając…

 

 

choć właściwie – jadąc na obóz treningowy wschodnich sztuk walki, należało się właśnie tego spodziewać ;)

 

 

wymęczone warszawskimi upałami i ciśnieniem ostatnich wydarzeń, łaknęłyśmy łagodnego wypoczynku

 

 

już po drodze syciłyśmy oczy niezwykłymi okazami polskich pereł architektury wiejskiej

 

 

estetyczno-turystyczne combo przyprawiające o zawrót głowy!

 

 

a potem już tylko zieleń…

 

 

coraz głębiej w las

 

 

coraz dalej od wszystkiego

 

 

do samego Waplewa i naszego domku o wdzięcznej nazwie Szarotka

 

 

wody jeziora Maróz są koloru morsko-zielonego

 

 

a dokładniej malachitowego. i są piękne. oraz mieszka w nich sum-mutant albo węgorz-monster.

 

 

w samym ośrodku jest bardzo wczasowo.

 

 

ostatni raz na wczasach byłam w 1982. z Babcią i dziadkiem. w Łebie.

 

 

w pewnym wieku człowiek po prostu dojrzewa do tego, by stać się wczasowiczem ;)

 

no więc, słuchajcie, treningi:

nigdy wcześniej nie ćwiczyłam, nie miałam styczności, a tu proszę… ekhm:  większość naszej obozowej grupy to instruktorzy tai chi, utytułowani na międzynarodowych mistrzostwach zawodnicy oraz pasjonaci ćwiczący od 20 lat z mieczami i wachlarzami pod okiem mistrza Zhanga

 

ruszają się tak jak gdyby płynęli w powietrzu…

 

 

panowie ćwiczą intensywnie przed wrześniowymi zawodami w Pekinie

 

podobno takim wachlarzem można spuścić delikwentowi niezły wp**dol ;)

 

no i my – grupa początkująca – pod skrzydłami anielsko cierpliwej i perfekcyjnie dokładnej Doroty

 

coś pomiędzy baletem a jazdą figurową na lodzie

 

 

mistrz pierwszego planu: rozczesywanie grzywy dzikiego konia,  falowanie dłońmi w chmurach, biały żuraw rozpościera skrzydła…

 

powiem tak:  tai chi jest wspaniałe i piękne, serio, ale ja niestety jestem pokraką oraz mam zaburzenia koordynacji ruchów. to, co Syd łapała w mig, mi owszem, obijało się o uszy, ale jak grochem o ścianę… przez pierwsze kilka treningów machałam odnóżami we wszystkich możliwych kierunkach, idealnie odwrotnych od reszty grupy, a potem dałam za wygraną… nie miałam siły mierzyć się z własną pokracznością; nie miałam cierpliwości do własnego ciała, które nie chciało mnie słuchać…

 

 

natomiast mopsy były bardzo z siebie zadowolone…

 

 

wiadomo: trawa, piłeczka, zapasy i turlanie

 

 

patrząc na Kumoka, który nigdy ale to nigdy się nie poddaje…

 

 

obiecałam sobie, że z tai chi spróbuję jeszcze raz. na spokojnie.

 

 

zwłaszcza, że mamy niemal pod domem najlepszą szkołę wschodnich sztuk walki w mieście ;)

 

 

może więc pokraka da sobie jeszcze jedną szansę… ;)

 

 

 

Syd jest w tai chi piękna, spokojna i pełna gracji. jak zresztą we wszystkim.

 

 

ja od razu się miotam, ciskam i najchętniej kopnęłabym samą siebie w głowę. gdybym tylko umiała.

 

 

ale i tak było mi dobrze. wiele spraw przemyślałam sobie na spokojnie…

 

 

dowiedziałam się kilku ważnych rzeczy, podjęłam parę decyzji, doładowałam akumulatory…

 

 

wykreśliłam część pozycji z mojej „osobistej listy spraw życiowo ważnych”

 

 

poddawałam się cudownie energetyzującemu i leczniczemu masażowi meridianowemu w wykonaniu Kasi (uwaga! Rzeszów i okolice! macie u siebie prawdziwy skarb – Kasię z gabinetu Tradycyjnej Medycyny Chińskiej „Lan Long” (klik!) – polecam z czystym sercem i sumieniem! www.lanlong.rzeszow.pl

 

właściwie całe mijające lato stało pod znakiem pobudzania naszej życiowej energii „qi”, oczyszczania czasoprzestrzeni i odkrywania nowych wymiarów naszego życia

 

 

jakkolwiek to brzmi – bardzo tego potrzebuję

 

 

i mam nadzieję, że powstanę w końcu z tego depresyjnego letargu

 

 

i ruszę ku życiu. zwykłemu codziennemu życiu.

 

 

bez wikłania się w niepotrzebne myśli

 

 

bez międzyludzkiego gmatwania relacji

 

 

bez tracenia czasu i sił na rzeczy kompletnie nieistotne

 

 

chroniąc siebie nawzajem i wszystko to, co mamy

 

 

kąpałyśmy się w jeziorze. opiłam się zielonej wody.

 

 

starałam się nie myśleć

 

a jedynie być – tu i teraz.

 

 

tam i wtedy.

 

 

uczę się spokoju.

 

 

 

mimo wszystko.

 

 

 

tłumaczę sobie, że innego życia nie będzie.

 

 

 

tylko to. moje.

 

 

zamek w Nidzicy. pod zamkiem jest restauracja „Biała”, gdzie dają dobre domowe obiady za mało monet.

 

 

Syd wykonuje skok imienia Anki Ochocianki ;)

 

 

pomnik komtura z okresu wczesnego neo-quasi-irracjonalizmu

 

 

zachwyca nas swoją… wymową.

 

 

łapię sieć, która w Waplewie jest rzadkością ;)

 

 

bardzo malowniczo. oraz można kupić sobie szablę z plastiku na straganie.

 

 

jest sierpień roku 2015. ciepło, ale bez przesady. jest dobrze.

 

 

trzaskamy słitfocię!

 

 

i jeszcze jedną! ;)

 

 

fotografuję drzewa.

 

 

 

Syd fotografuje mnie.

 

i nagle docierają do nas bardzo słabe wieści z Warszawy. okazuje się, że nasze ostatnie „koło ratunkowe” ma za małą wyporność, żeby unosić nas przez kolejne miesiące na powierzchni wzburzonego oceanu… z polskiego na nasze:  sprzedaż mieszkania zakończyła się fiaskiem, kupujący nie dostali kredytu, możemy zapomnieć o spłacie naszych bieżących długów oraz częściowej spłacie hipoteki. także ten… plany były, ale się zmieniły. znów jesteśmy w punkcie wyjścia, czyli dokładnie w głębokiej czarnej dupie.

 

podejmujemy decyzję o natychmiastowym powrocie do Warszawy

 

 

celem ogarnięcia tego pobojowiska, które przez ostatnie miesiące szarpało nam nerwy…

 

 

miał być spokój, ale go nie będzie.

 

 

no i co zrobić? nic. żyć.

 

 

mamo! mamo! mamo! na jooonczkiii!

 

 

no i siedzi na „jonczkach” i kolankach ta córunia mamusina

 

 

a tymczasem Miszur drze się jak opętana spod stołu

 

 

zaraz zjemy domowy polski obiad

 

 

i pojedziemy ku zachodzącemu słońcu

 

 

żeby stawić czoła tej naszej przygodowej codzienności.

 

 

a w skrzynce na listy czekało już na mnie „ponaglenie do zapłaty z propozycją ugody” oraz tajemnicze awizo, od którego dostałam wysypki z nerwów. jeśli to pismo z ZUS’u to nie ręczę za siebie.