Lekcja anatomii doktora Tulpa czyli: pokaż kotku, co masz w środku…

Nie po to wróciłam na bloga, żeby – przed publicznością zgromadzoną w studiu i widzami przed teleodbiornikami – łkać teatralnie nad własną niedolą wagi ciężkiej. Mam juz dość. Łkałam na ten temat przez ostatni rok w zaciszu własnej kanapy, tyjąc przy tym do rozmiarów masa-mutant, więc tę kwestię mam już gruntownie i rzewnie opłakaną, osmarkaną i ojojaną z każdej możliwej strony.  Tymczasem blog – przez minione 16 lat (sic!) – był dla mnie czymś więcej niż tylko sposobem na okiełznanie mego narowistego konika ekshibicjonizmu. To tutaj rozprawiałam się z większością tych problemów, o których można (a nawet trzeba!) pisać w internetach. Od depresji począwszy, przez zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, na hopsztosach z odżywianiem skończywszy. Wychodzę z założenia, że nie ma się czego wstydzić, bo nic co ludzkie…. i tak dalej. Prawda jest taka, że kościotrupy w szafie klekoczą głównie nocą, dyskretnie i pod osłoną ciemności. Wyciągnięte na światło dzienne i rozłożone na czynniki pierwsze – niczym bebechy podczas lekcji anatomii doktora Tulpa – niemal w całości tracą swą demoniczną naturę, stając się li tylko interesującym przedmiotem obserwacji, badań i eksperymentów. Tak też będzie i tym razem. Trochę śmiesznie, trochę strasznie.

W końcu bowiem dotarło do mnie, że moje dodatkowe 20-30, a na finał 45 kg – to nie jest kwestia pt. „jestem jak Nigella Lawson i kocham jeść”, tylko coś znacznie bardziej poważnego. Coś, czego nie rozwiąże dieta Dukana, post Dąbrowskiej, catering pudełkowy czy operacja zmniejszenia żołądka. Jasne, że „mogę schudnąć”, bo chudłam nie raz i jestem całkiem niezła w te klocki [o moich przygodach z odchudzaniem możecie przeczytać TUTAJ].
To nie jest kwestia „unikaj słodyczy, jedz warzywa, pij wodę i uprawiaj sport”. To nie jest kwestia „zaakceptuj swoje ciało i nie ulegaj dyktaturze rozmiaru XS”. Problem tkwi nie w tym, ile ważę i co jem, ale w mojej toksycznej relacji z jedzeniem. Relacji opierającej się na uzależnieniu. Nareszcie nazwałam rzeczy po imieniu i w ramach prezentu mikołajkowego dla siebie samej – poszłam na mityng Anonimowych Jedzenioholików:

 „Już nie jesteś sam. My również doświadczyliśmy beznadziei, kiedy próbowaliśmy kontrolować nasz problem z jedzeniem. Wypróbowaliśmy każdą dietę i wiele metod kontrolowania wymiarów ciała – bezskutecznie. Obsesja dotycząca jedzenia, wagi, rozmiaru ubrań nie pozwalała nam się cieszyć życiem. Nie mogliśmy przestać jeść zbyt wiele, nawet gdy naprawde tego chcieliśmy. Niektórzy z nas na pewien czas całkowicie rezygnowali z jedzenia, obawiając się, że gdy zaczną jeść, nie zapanują nad apetytem. Czuliśmy wstyd i upokorzenie z powodu naszych zachowań związanych z jedzeniem.

W kwestii jedzenia nie jesteśmy podobni do normalnych ludzi. My, jedzenioholicy, mamy to do siebie, że nasze ciała i umysły zdają się wysyłać nam zupełnie inne sygnały związane z jedzeniem niż te, które otrzymują ludzie jedzący normalnie. Gdy zaczynamy jeść, nie możemy przestać. Nawet jeśli od czasu do czasu udaje nam się powstrzymać od jedzenia, nie potrafimy nie zacząć objadać się od nowa. (…)

W Anonimowych Jedzenioholikach dowiedzieliśmy się, że dotknęła nas choroba, niezdrowy stan ciała i umysłu (…). Odkryliśmy, że możemy zdrowieć z naszej choroby, praktykując Dwanaście Kroków Anonimowych jedzenioholików i pomagając innym, którzy mają ten sam problem.”
[z ulotki: “O wspólnocie Anonimowych Jedzenioholików. Do nowo przybyłego.”]

Poszłam na mityng. W historiach cierpień i zmagań innych ludzi przejrzałam się jak w lustrze. Poczułam, że tego właśnie potrzebuję.
Szłam przez nocne miasto pełna nadziei, entuzjazmu i gotowości na zmiany. I wtedy właśnie dostałam kolejnego napadu kompulsywnego obżarstwa.

Nie zadawajcie mi pytań w stylu: „Nie mogłaś się powstrzymać?”, bo odpowiedź jest jedna:
gdybym mogła nad tym zapanować, to tego zdjęcia nie byłoby tutaj. Proste.
Nie, nie zwalniam się z odpowiedzialności. Po prostu przyznaję, że doszłam do ściany i na tym etapie mojego uzależnienia  – czuję się bezradna.
Tak, jestem uzależniona. Nie wyglądam?

Jasne, przecież nie zobaczysz mnie pijanej, skacowanej czy zataczającej się po ulicy. Nie zauważysz moich podkrążonych oczu, zwężonych źrenic, drżących rąk czy przekrwionego nosa. Gdy jestem pod wpływem, nie bełkoczę, nie awanturuję się, nie narobię sobie wstydu ani nie jestem dla nikogo zagrożeniem. Owszem, nie kontroluję się, ale przez mój nałóg nie stracę pracy i przyjaciół, nie narobię sobie długów, nie wpadnę w złe towarzystwo, nie rozpadnie się mój związek. Mój nałóg nie zniszczy niczego, oprócz mnie samej i mojego zdrowia.

Czy wiesz, że moje uzależnienie jest w pełni akceptowane społecznie? Dzięki niemu kwitnie polski handel i światowa gospodarka, prezesi agencji reklamowych dostają niebotycznie wysokie premie za każdą kolejną kampanię, a przemysł farmaceutyczny oraz lekarze i psychiatrzy mają pełne ręce roboty. Kolorowe reklamy na ulicach, w prasie, telewizji i internecie przekonują mnie, że w moim uzależnieniu nie ma nic złego – wręcz przeciwnie! Jest źródłem radości, relaksu, dobrej zabawy i cieszenia się życiem. Podaruj sobie chwilę przyjemności. Jesteś tego warta. Poczuj radość. Zapomnij o całym świecie.

Oprócz tego, że jestem gruba – naprawdę nie wyglądam.
Zwłaszcza gdy się śmieję, wygłupiam i żartuję ze swojej wagi.
Bo niby co mam robić?
Chcę wyzdrowieć.
I nie zamierzam po raz kolejny pierdolić się jak przysłowiowa babcia z łobuzem,
licząc na cud samoschudnięcia w niewyjaśnionych okolicznościach niczym celebrytki stosujące „diety zmieniające rysy twarzy”.
W prawdziwym świecie to się nie dzieje. Także ten… Idziesz na odwyk, lala!

 
 
 

Przyłączysz się? Ciałopozytywnie o życiu, tyciu i chudnięciu

     

 

 

Subscribe
Powiadom o
guest

11 komentarzy
najnowszy
najstarszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Małgosia Włodarczyk

Trzymam kciuki.
Z trochę mieszanymi uczuciami to robię, ale..
Pomyślałam, że się tym podzielę:
http://blimsien.com/jak-por

abyjezykgietki

Mam nadzieję że Ci pomogą.
Ja chodziłam rok. Przestałam tyć. Odeszłam, bo zmęczyły mnie niektóre osoby, podobieństwo kroków do spowiedzi i sekciarska atmosfera. No i przez półtora roku wyskoczyło mi dodatkowe 10 kg. Ale nie chcę tam wracać. Chciałabym znaleźć grupę z nurtu Rational Recovery, ale w Polsce ich nie ma.

agniecha

Życzę powodzenia. Właściwie to Anonimowi Alkoholicy mają prościej- jeżeli wyjdzie im terapia, to potem już tylko ( TYLKO! ) nie muszą pić przez resztę życia. Trudno by było przez resztę życia nie jeść.
Więc, pomimo wszystko – powodzenia przy każdym następnym kroku!
Aha, czytam każdy kolejny post, który napiszesz, ale raczej nie komentuję, bo skoro nie mam nic mądrego do powiedzenia…

Just

Nadmiar informacji jest czesto gorszy niz ich brak. Mozna oszalec od tych ilosci diet,terapii, rozwiazan. Niby tamat tak prosty: przestan sie obzerac, jedz zbilansowane posilki i sie ruszaj. Ja czytam Twoje posty i widze w nich siebie. Ten sam problem, te same mechanizmy, te same nawyki…. Moja ciotka, odpalajaca papierosa od papierosa mowi „wiem jakie to szkodliwe, wiem ze rak itp ale nie przestane. Ja poprostu zajebiscie lubie palic”. A ja zajebiscie lubie jesc i cale moje zycie kreci sie wokol jedzenia. Fak. Co z tym zrobic?

teatralna

Wilczogłodna to moja była aktorka teatralna w wieku młodzieńczym bardzo i choć nie czytam, to polecam

teatralna

Brawo za decyzję :-) jestem z Tobą i trzymam kciuki. (owszem nie poznałam Cię w teledysku Nosowskiej). Nie po to są grupy wsparcia i odpowiedni lekarze, żeby sobie nie pomagać. I masz cholerną rację, że cały świat jest przeciwko!!! na czele z reklamami i hasłami. Żryjcie cholesterol a potem łykajce specyfiki albo lepiej najpierw łykajcie a potem bezkarnie żryjcie…ech.

D.

Wygooglaj „Wilczogłodna”.

Halina

Droga Zazie, to wszystko co planujesz to dobrze, ale proszę Cię rozważ jeszcze jedno dodatkowe rozwiązanie. Medycyna chińska.
Akupunktura.
Jeśli od miesięcy przejadasz się i to mało wartościowym jedzeniem, twój organizm jest chory. Nie ma przepływu energii i trudno mu jest przyswajać wartościowe składniki odżywcze. Jesteś po prostu głodna.
Pomóż sobie uwolnić przepływ energii i tym samym będzie ci łatwiej wdrożyć odchudzanie, jakiekolwiek wybierzesz.
Poza tym rewelacyjnie pomaga herbata chińska pur- eh. W ogóle pij dużo zielonej herbaty. Pozdrawiam Cię serdecznie. Halina.

mm.

W świetle ostatnich badań to flora bakteryjna jelit jest odpowiedzialna za to, że jedni jedzą ile chcą i nie tyją a inni mają problemy z wagą. Polecam książkę Food Pharmacy. Może trzeba walkę z otyłością rozpocząć od zadbania o swój mikrobiom. Dobre probiotyki, kiszonki itd.

Joan

No piękne to zdjęcie, padłam ;-) wychodzi cała sprzeczność…
Pisz dla nas relacje z tych anonimowych żarłoków, może dowiemy się czegoś nowego.
Też mi się wydaje, że tu nie chodzi już o rodzaj diety.
Nasze organizmy są mądre ale i ciało a przede wszystkim mózgi zgłupiały w obliczu wyboru ton produktów oraz ton informacji i mądrości na temat: co jeść.
JEST TEGO ZA DUŻO. Jak był niewielki wybór (na przykład: zjesz to co upolujesz) to człowiek o tym nie myślał. Jadł i się cieszył.
A w obecnych czasach to my jesteśmy zwierzyną producentów jedzenia (jak to brzmi w ogóle). Nasze ciało ucieka przed żarciem a mózg przed informacjami (zjedz to!, kup tamto!, tego nie wolno! to jest trujące!)

Organizm jest pewnie tak zawalony syfem, że wysyła sprzeczne informacje mózgowi. Z jednej strony czujesz głód bo ciało ma niedobory wielu składników odżywczych a z drugiej wiele produktów nas odrzuca i jemy ciągle to samo.

Myślę, że chodzi też o tłuszcz. Bardzo go potrzebujemy. On syci. A nie jest to popularny składnik. Kurcze, zauważyłam, ze jak zjem chipsy to lepiej funkcjonuję umysłowo i nastrojowo na drugi dzień. Mam olbrzymie wyrzuty sumienia ale czuję się lepiej???

m.

Jeśli jeszcze nie widziałaś, polecam hiszpański film Grubasy (Gordos).

Scroll to top
11
0
Would love your thoughts, please comment.x