mopsikowa niedziela

niedziela-niedziela dla mopsów karuzela, czyli jedziemy na zieloną trawkę z kulfonami i Magdusią Co z Piekła Uciekła. Quentin nie mógł uczestniczyć, gdyż opracowywał swój awansa zawodowy na Mi(ni)stera Uniwersum. zdjęcia autorstwa i w obróbce Magdusi ze śliczną „meteczką”, którą niniejszym kcem.

pt. „Sezamie piwnic i strychów, otwórz się, bo królewna będzie (po)tworzyć”

czyli:    podwijamy rękawy i wcielamy w życie wszystkie manufakturowe pomysły

pod marką „Latający Mops” – tutaj wybebeszamy pudła z tkaninami, które Zazowa Mama
pracowicie gromadziła przez ostatnie 30 lat ;)

przy okazji Zazie trafiła na relikty przeszłości – tutaj: ukochany tiszercik „z itusiem”

znalazłyśmy wiele propozycji modowych dla Quentina – najlepsze tkaniny, kultowe marki, kunsztowne wykończenia…

oraz niepowtarzalny design opakowań wielorazowego użytku

Zazunia prezentuje drugi podbródek wraz z uśmiechem nr 5 i niedokończoną sukienką Babci Basi z ’75

Syd w szałowej garsonce z Mody Polskiej i turbanie z Hofflandu

Miszurowi z wrażenia wypadła z mordy pleciona zabawka Bejcy

tymczasem Kumuś – nieodrodna córunia mamuni – zadaje szyku w apaszce z tiulu

Miszur dostała kokardę pocieszenia. ale oczywiście kłótni o ciuchy między dziewczynkami nie dało się uniknąć.

zwłaszcza że Kumok wystąpiła zaraz w paradnych grochach

Miszur nie mogła być gorsza i także dostała wyjściowe ubranko

na drugim końcu świata ludzie masowo ubierają mopsy w kuriozalne wdzianka…
po kilku minutach ja jednak mówię pas.

chociaż Miszur to jakby sie w tych groszkach urodziła ;)

tymczasem Bejcy przypadła stara bluzeczka z falbaneczką. zgroza!

– Ej, kurce… My wygrondamy jak pajace, are Bejca to jusz ogóle… Szok!

osobisty brat Zazowy ze swoją bejcowatą tancereczką ;)

– Cholrera jasna, ocom nie wierzeu…

– Mama, to jest szokujomce! Co nie?!

i dalejże mopsie popołudnie toczy sie w najlepsze – zabawy, turlanie, napipczanie się piąstkami

oraz buziaczki dla wszystkich zgromadzonych. ale żeby nie było zbyt różowo – nagle, bez słowa ostrzeżenia
Kumok zaczyna wymiotować, zapowietrza się, w panice wbiega pod leżak i tam traci przytomność,

przewracając się na plecki. i przestaje sie ruszać.
Syd reaguje błyskawicznie. po chwili nasze Maue Biaue Boa z powrotem ląduje w naszej czasoprzestrzeni.
przestraszona, ale żywa.chociaż zdarzyło się to już nie pierwszy raz, chociaż znam mopsy i wiem, jak to z nimi jest –

nigdy nie przywyknę. za każdym razem serce staje mi w gardle,

a od środka wypełniam się lodowatą płynną rtęcią…

i kiedy ktoś dziwi się, że tak strasznie przejmuję się moimi mopsami –

że zawsze w plenerze muszę je mieć w zasięgu wzroku; za każdym razem sprawdzić,

co jedna lub druga trzyma właśnie w dziobie; czemu Kumok trze dziobem o fotel, a Miszur charczy –
mogę tylko powiedzieć: weźcie dwulatka na spacer i puśćcie go samopas na kwadrans.

życzę powodzenia i krótkich kolejek na ostrym dyżurze. naprawdę, nie przesadzam.
mopsy to specyficzna rasa. nie kupujcie sobie takiego kulfona, jesli nie macie czasu i ochoty na matkowanie mopsiej parufce.

tymczasem czekamy na wyniki biopsji Kumoka. trzymajcie kciuki, żeby wycinek ze zmiany skórnej na łapie
okazał się zmianą łagodną. i pamiętajcie, że na kolorowych zdjęciach słodkich mopsów nie widać tego,
jak bardzo „potrzebujące” są te psy.

ale odpłacają najgorętszą miłością świata i są źródłem radości, której nikt i nic nie zastąpi :)

 

nie wiem, jak mogłam wcześniej żyć bez Kumoka i Miszura… :)