witaj lalu w industrialu! – czyli: rarka Orka podkręca zaworka

długie zimowe wieczory, na całej połaci śnieg, święta, święta i tak zwana ludzkość w obłędzie. oraz koniec świata.
a gdybym wam powiedziała, że…

kaboom!!! świąt nie będzie!
ani śniegu, ani  ślizgawek, ani gwiazdek, ani choinek,
ani mikołajów, ani reniferów, ani nawet kevinów samych w domu
i całej reszty tego białego szaleństwa!

sami przyznacie, że zima wydaje nam się tak oczywista jak jesienna depresja i wiosenna awitaminoza.
otóż nic bardziej mylnego.

zima jest bardzo skomplikowana i złożona.
z miliona małych drucików, iskierek i prądów.

coś o tym wiem.
to znaczy nie do końca ja, ale Orka,
która ostatnio – w ramach programu edukacji wczesnoszkolnej – zaliczała praktyki
w pewnej tajemniczej fabryce na obrzeżach miasta…
powiedziano nam, że to zakład przemysłowy produkujący na masową skalę lód w kostkach –
na co Orka, rzecz jasna, strzeliła mega focha, bo wolałaby cukiernię
albo kombinat przetwórstwa owocowo-warzywnego (z naciskiem na linię produkcyjną dżemu truskawkowego).

no ale cóż poradzić, polski system edukacyjny jest bezwzględny.
Orka miała poznać wszystkie tajniki produkcji lodu w kostkach.

– Gówno! Gówno! Siki! Góównoooo! Nie wejdę tam za Chińską Republikę Ludową!! –
mamrotała cholerycznie, złorzecząc na swoją ojczyznę i bawiąc się wziętą na pocieszenie deskorolką.
Zamierzała oczywiście na niej jeździć, za nic mając przepisy BHP.

– Oreczko – mówię jej – Ty mały kasztanie! Sznurujesz trampki i zasuwasz do fabryki! Jasne?

– O nie! To jest wyzysk! Chcesz żerować na pracy moich małych chińskich rączek! – zabulgotał Mały Kasztan

– Orka, nie marudź! Będziesz zachwycona! Ta fabryka… – ściszyłam głos – To wiesz… To jest tak naprawdę
laboratorium niskich temperatur, pracownia wysokich napięć i wieża zmiennych ciśnień w jednym! – dokończyłam już scenicznym szeptem.

Mały Kasztan wybałuszył okrągłe oczyska i rozdziawił dziób. Zastygł w niemym zachwycie.
Po czym zaczęła przebierać nóżkami w miejscu, a następnie podskakiwać i klaskać swoimi plastikowymi łapkami.

– Wiedziałam! Wiedziałam!!! Od początku przeczuwałam, że tu się czai coś ekstra!
To wcale nie jest fabryka lodu w kostkach! To jest tajna stacja meteorologiczna! Tu się robi pory roku!

– To jest mój panel sterowniczy! Mam tu przyciski do wszystkiego! Mogą włączać deszcz nad miastem i zapalać słońce…

– W takim razie uważaj, co naciskasz!

– Spokojnie! Wszystko mam pod kontrolą! Co teraz mamy? Grudzień, prawda? Dosypię trochę śniegu!

 – Mam tu różne opcje… Może być śnieg z deszczem… Niee! Lepiej puszczę gwiazdeczki… albo kuleczki! I małą zamieć śnieżną!

– Uwaga! Na trzy-cztery… Włączam! …. Wyjrzyj przez okno! Pada już?
– Faktycznie…  Śnieży! To działa!!! – nie mogłam ukryć zdumienia. Sądziłam, że ten Mały Kasztan jak zwykle zmyśla…

 – To jest czujnik, który rejestruje ilość śnieżynek na metr kwadratowy powierzchni miasta…

– Dzięki temu mogę kontrolować zawartość śniegu w śniegu! Czyli kształt, ciężar i lepkość śnieżynek.
No wiesz, współczynnik lepialności bałwanów!

– To jak? Może jednak podkręcę tę śnieżycę…? W końcu idą święta… 

– A przecież Mikołaj sunie saniami po śniegu! Więc zima musi zaskoczyć drogowców!

 – Dobra, podkręciłam na maxa! Nie wiem, jak wrócimy do domu przez te zaspy, ale pewnie coś wymyślisz!

– Jasne, Orka. Jak zwykle… Nie ma problemu… – westchnęłam ciężko. Kasztan się bawi w najlepsze, a ja muszę po tym sprzątać.

 – Teraz zajmiemy się lodem! Mam tutaj cały system lodociągowy prosto z lodowca!

– Ile ślizgawek mam zrobić w Warszawie? Może po jednej na każdą ulicę!

– Gotowe!

– Co teraz?

– Muszę jeszcze zaimplementować w systemie pogodowym długie zimowe wieczory…

… i odrobinę depresji. Sorry, ale wiesz jak jest… Przecież mamy zimę!

 – Nie no, jasne. Nie ograniczaj się – mruknęłam – Włącz pełnoobjawową depresję i resztę mrocznych klimatów…

– No więc tak: ciemne poranki, dymy nad miastem, zmarznięte paluszki, niedowład woli i zaburzenia poczucia sensu życia… 

 – Chyba wystarczy. Resztę dodam w styczniu!

– Nie wiem, czy zdążysz, bo w piątek mamy koniec świata… – wtrąciłam nieśmiało – Kalendarz Majów mówi, że 21 grudnia…

– Spokojna głowa! Mnie obowiązuje kalendarz Grudniów, który mówi, że koniec świata będzie w maju!

– Więc jeszcze zdążę zrobić przedwiośnie, roztopy z powodzią, wiosenną słabochę oraz pochód pierwszomajowy! 

– Teraz muszę się wdrapać na wieżę zmiennych ciśnień. Będę ustawiać wyże i niże…

… oraz bóle i zawroty głowy, senność i całą resztę meteoropatycznych objawów! Który lubisz najbardziej?

– Zdecydowanie najbardziej lubię dzwonienie w uszach. Poproszę podwójna dawkę…

– Nie ma sprawy, już podkręcam! – zawołała Orka, zwisając z wieży ciśnień na stalowej linie.

– Świetnie, dzięki. Od razu mi lepiej – odburknęłam. Cała ta zimowa szopka pogodowa zaczęła mnie już męczyć.

No ale skoro Mały Kasztan tak świetnie się bawił, postanowiłam wytrzymać do końca. 

– Ale mi ciśnienie skoczyło! Ojoj, moja główkaaa… Oczka mi zaraz wypadną! – zapiszczał Kasztan.

– Zdeeejmiiij mnieeee!!! Ratuuunkuuuu!!! – darła się Orka wniebogłosy.

 Wyplątawszy Małego Kasztana ze stalowej uprzęży, zadecydowałam, że koniec na dzisiaj tej meteorologii.

– O nie nie nie nie! Mam tu jeszcze kilka spraw do załatwienia! – zaprotestowała.

– Na przykład jakich? Burza z gradobiciem? Globalne zlodowacenie? – jęknęłam.

– Nie przesadzajmy! Ja się dopiero uczę! Tego jeszcze nie przerabiałam…

– I całe szczęście… – westchnęłam – No więc co jeszcze zrobisz w ramach tej pracy domowej?

– Coś ekstra! W sam raz na święta! Zobacz! Wcisnę guzik i…

– Gwiazdeczki, światełka, komety Halleya, pierścienie Saturna, kosmiczny brokat i droga świetlna!

– Zaraz zza chmur wynurzą się srebrne jednorożce, fosforyzujące renifery i śnieżne iluminacje!

 – No i jeszcze ktoś… – Orka tajemniczo ściszyła głos – Ale wcale nie będzie to święty Mikołaj…
– A kto? – zainteresowałam się. Na serio.
– Ktoś ekstra! Zobaczysz! – uśmiechnęła się szelmowsko – Na razie nie mogę ci powiedzieć!

 – Ale za to… Niniejszym ogłaszam, że święta już tuż-tuż! I mnóstwo kosmicznych niespodzianek!

No ekstra. Wprost nie mogę się doczekać :>