nienawidzę pisania. męczę się jak w kamieniołomach. może jednak powinnam zmienić zawód?

Pewien angielski piłkarz wypowiedział zdanie, które bardzo mi się podoba: “Strzelanie goli to moja praca”.
Podoba mi się ono z wielu względów. Jest w nim radość z gry w piłkę i stwierdzenie, że futbol to praca jak każda inna,
ale też radość z pracy. A pisanie to z kolei moja praca.
Piszę chętnie. Prawie pięć lat byłem w szpitalu, więc doceniam to, że mam w domu działającą maszynę do pisania “Consul”.
Kiedy było ze mną bardzo źle, napisałem sobie na kartce, którą włożyłem pod szkło: “Tylko praca może cię uratować”.
Nie powinienem długo pracować – wolno mi mniej więcej trzy godziny dziennie. Często nie dosypiam, nie mogąc się doczekać,
kiedy t o się zacznie. T o: życie i pisanie. Cieszę się po prostu, że będzie dzień.
Wstaję o piątej, puszczam gramofon i bawię się z psem Pedrem na dywanie, a przy tym obmyślam, co dzisiaj napiszę.
Potem idę na poranny spacer, jem śniadanie i znowu włączam gramofon. To taka rozgrzewka jak w sporcie,
żebym miał wszystko zaplanowane i w dobrym nastroju zasiadał do maszyny. Siedzę przy niej mniej więcej od siódmej do jedenastej.
Przez ten czas udaje mi się napisać około dwóch stron, to jest jakieś sześćdziesiąt linijek.
Nie czekam na natchnienie, na to sobie nie mogę pozwolić, za dużo czasu straciłem na wojnie, i po wojnie, w szpitalu.
Nie wierzę w natchnienie, choć raz mi idzie lepiej, a raz gorzej. Kiedy z trudem wypełniam linijkę za linijką,
to albo nie odbieram telefonów, albo mówię do słuchawki “pracownia”, tak jak, powiedzmy, “kotłownia”,
żeby dać temu komuś do zrozumienia, że usiłuję na życie zarobić pisaniem – a nie mówieniem.
Do południa piszę, po południu sprzedaję to, co wcześniej napisałem, załatwiam też inne sprawy dla siebie i dla rodziny.

Wytwory swojej pracy uznaję za towar, taki sam jak gwoździe czy jabłka. Jeśli ludzie nie będą czytać moich tekstów,
zmienię zawód. Jeśli piszę przez dwadzieścia dni w miesiącu (reszta to niedziele i czas przeznaczony na zdobywanie materiału),
w ciągu trzech miesięcy powstaje z tego studwudziestostronicowa książka. W ten sposób przez ostatnie dwa lata oddałem do druku trzy książki,
dwa scenariusze filmowe, kilka reportaży. Ale to nie ja wynalazłem tę metodę pracy, po raz pierwszy czytałem o niej u Amerykanina, Lewisa. (…)

Co jest najtrudniejsze? Z tego, co robiłem, pisanie jest najtrudniejsze. Wydaje mi się cięższe od górnictwa.
Piszę też w nocy. Budzę się i robię notatki. Prowadząc taki tryb życia, można zwariować. Pisarstwo jest przekleństwem jak opium,
muszę przed spaniem zażywać proszki, żeby zapaść w głęboki sen i nie planować wcześniej tego, co mam napisać.
Niektórzy z nas są wypaleni w wieku czterdziestu lat. Cóż, jestem nieuleczalnie chory.
Od czasu do czasu odwożą mnie karetką do szpitala. Są jednak tacy, którzy mają gorzej ode mnie.