ODCHUDZANIE: Kryzysy. Rozczarowania. Zwątpienia. || Oraz: koniec tego pierdolenia.

dzień 03:   czwartek, 4 sierpnia 2016

Przez tydzień nie pisałam notek odchudzaniowych – z prostej przyczyny:  przeżywam kryzys. Kryzys wiary w sens odchudzania, ideę diety, zasadność ćwiczeń fizycznych oraz całą resztę tego badziewia, które jako proces miałoby zaowocować 10-kilogramowym spadkiem wagi.  Chcę schudnąć, jasne, że chcę. Ale po drodze dopada mnie tyle wątpliwości, codziennych smutków, zwątpień i rozczarowań, że czasem po prostu opadają mi ręce. Oraz dostaję migreny. Łeb mnie napierdala. Z żalu.

zazie1

Lubię być ludziom przydatna, służyć radą, troszczyć się, pomagać na tyle, ile umiem. Żaden problem, z przyjemnością.
Ale czasem przychodzą takie absurdalne „dni z dupy”, kiedy chciałabym, aby ktoś zapytał: „Ej, co u Ciebie? Jak się czujesz? Może chcesz pogadać? Albo masz ochotę na kawę?”. Bo mam ochotę na kawę i chcę pogadać; tym razem o sobie, bo też czasem potrzebuję wsparcia. Bo, o dziwno, też bywam smutna, zagubiona albo w złym humorze. Ja też mogę na coś czekać. Przeważnie w nieskończoność. Także ten.
Aaaaby… Przyjaciółkę. Poznam szczerą, lojalną i od serca. Może być z internetów.
Dajmy na to, że się wyżaliłam. Jak zwykle sobie a muzom, gdzieś w przestrzeń.
No cóż, długa i wyboista droga przede mną…

Żeby zająć czymś głowę i resztę ciała, kupiłam sobie karnet na siłownię. Na cały rok. I chuj.
Byłam już na pierwszym treningu – 2h:  rowerek, orbitrek i ćwiczenia na maszynach. Wybrałam siłownię czynną 24h, żeby przychodzić tam o jakichś chorych porach dnia i nocy, celem uniknięcia towarzystwa wysportowanych, silnych i pięknych ludzi. Chyba naprawdę jestem socjopatką.

Obliczyłam sobie, że jeśli do pracy umysłowo-zawodowej dodam regularne treningi, to nie będę miała czasu na przejmowanie się rzeczami, na które i tak nie mam wpływu. Ktoś mi napisał na fejsiku, że po chuj się odchudzam, przecież 70kg, to jest dobra waga. No to ja niniejszym z chęcią pokażę, jak wiotka, smukła i kształtna jestem przy 70 kilogramach:

zazie2

Twarz zasłoniłam ciastkiem. No przepraszam, ale minę na tej fotce miałam naprawdę nietęgą, zobaczywszy siebie w pełnej krasie w fitnessowym lustrze.
Za jakiś czas planuję wrzucić tutaj taką oto focię, więc wiecie – warto poczekać. To znaczy – poćwiczyć.

workout_motivation

Tymczasem idę płakać.

 

 


⇒ motywacja:  Myślenie wyszczuplające / Dieta dr Beck (czytaj…) 
ćwiczenie (3) Siadaj, jedz i nie gadaj (czytaj…)

Ten problem mam już opracowany, rozwiązany i przeformułowany. Jem grzecznie i na siedząco. Poproszę inny zestaw pytań.

 


⇒ wsparcie:  METODA GABRIELA (czytaj…)

Ni z tego, ni z owego przypomniała mi się pewna historia z czasu moich studiów. Może nawet nie historia, ale proces rozciągnięty w czasie na wiele miesięcy albo nawet lat. Otóż moją zmorą była wtedy permanentna senność – męczyłam się na zajęciach, zasypiałam na wykładach, siedząc w bibliotece „przybijałam gwoździa” na otwartej książce.

sleepy

Powodem owej dojmującej senności było rzecz jasna ciągłe zarywanie nocy, nie zawsze z powodów naukowych. A raczej : przeważnie nie z powodów naukowych. Szukając rozwiązania tego problemu, wypijałam hektolitry kawy, a tam, gdzie nie mogłam tej kawy mieć przy sobie – np. w bibliotece uniwersyteckiej – brałam ohydne tabletki do ssania z kofeiną (niestety to był koniec lat 90. i nie było jeszcze pierdyliarda suplementów diety na każdą możliwą i zmyśloną dolegliwość).

Teraz – z perspektywy czasu – zastanawiam się, dlaczego po prostu nie zadbałam odpowiednią ilość godzin snu… Niestety podobnie było wtedy z uczuciem głodu, które całymi dniami usiłowałam zabijać tabletkami na nadkwasotę typu Manti czy Rennie, zamiast po prostu zjeść coś konkretnego, co nie byłoby bułą z budyniem – przegryzką do kawy. Zapewne da się to jakoś wytłumaczyć psychologicznie, ale jeszcze nie wiem jak, więc to po prostu tutaj zostawię.

Tymczasem Jon Gabriel tłucze po raz kolejny, że:

Twoje ciało pragnie być grube, kiedy jest przekonane, że zapewni ci w ten sposób bezpieczeństwo. Według ciała w życiu liczy się przede wszystkim bezpieczeństwo. Ciało nie jest twoim wrogiem i nie działa wbrew tobie. Próbuje cię tylko chronić. W zasadzie kieruje się perfekcyjną logiką i zachowuje się całkiem sensownie. Musisz jedynie pojąć jego sposób rozumowania i współpracować z nim, zamiast je zwalczać. Musisz przekonać ciało, używając jego logiki, że bezpieczeństwo może zapewnić ci przede wszystkim szczupła sylwetka. Kiedy ciało zrozumie, że szczupłość to najlepsza gwarancja bezpieczeństwa, będzie chciało być szczupłe i zrzuci wagę.

Czym się różni bezpieczeństwo oparte na otyłości od bezpieczeństwa opertego na szczupłości?
Oczywiście to pierwsze jest bezpieczeństwem pozornym, polegającym na szczelnym opakowaniu samej siebie miękką „pierzynką” nadprogramowych kilogramów; odgrodzenie się od świata grubą warstwą doskonale izolującego tłuszczu, amortyzującego wszelkie uderzenia i zranienia.

fatty

Co jeszcze? Będąc grubą, przestajesz być w swoim mniemaniu atrakcyjna, a więc jesteś niewidzialna. Mając nadwagę, nie musisz wyglądać ładnie, bo i tak jesteś „gruba”, a gruba – jak wiadomo – znaczy: zaniedbana, nieogarnięta, nie panująca nad sobą i swoim wyglądem. Jesteś zwolniona z konieczności starania się o cokolwiek, bo i tak jesteś z góry skazana na niepowodzenie. Na „grubej” żaden ciuch nie będzie wyglądał ładnie; nie pomoże żaden makijaż ani fryzura. I tak jesteś gruba i nieatrakcyjna, a wszelkie próby „upiększenia się” wyglądają żenująco.

Związek między otłuszczeniem a bezpieczeństwem może wydawać się dziwny, ale jest faktem. W dzisiejszym świecie otłuszczenie absolutnie nie zapewnia większego bezpieczeństwa, ale twoje ciało nie rozumie dzisiejszego świata. Jest ono tak zaprogramowane, aby chronić cię przed zagrożeniami i niepewnością prehistorycznej rzeczywistości, z zagrażającymi życiu trzema czynnikami: głodem, zimnem i żarłocznością drapieżników. Z tymi niebezpieczeństwami musiały walczyć niezliczone pokolenia naszych przodków, przez co nasze ciała są wspaniale przystosowane do obrony przed nimi.

Dzisiaj większość ludzi nie musi już obawiać się głodu, zimna ani żarłoczności drapieżników. (…) nasze ciała jednak o tym nie wiedzą. Wciąż działają w oparciu o te same programy genetyczne (…). W warunkach braku wystarczającej ilości pokarmu i przy ciągłej niepewności, kiedy znowu uda się coś zjeść, dodatkowy tłuszcz można wykorzystać po to, by pozostać przy życiu. Im więcej tłuszczu, tym dłużej przetrwamy. (…) W warunkach głodu i zimna twoje ciało miałoby powód, aby obrastać tłuszczem – posiadanie tkanki tłuszczowej oznaczałoby dla niego życie.

Ok, i w ten sposób „utuczyłam się”, będąc na przeróżnych kretyńskich dietach, które rozpierdalały mój metabolizm. Ale to nadal nie wyjaśnia kwestii: dlaczego moje ciało CHCE być grube? dlaczego moją reakcją na wszelkie życiowe trudności jest wpieprzanie wszystkiego w ogromnych ilościach? :( Zajadam problemy, zajadam smutki. Dlatego jestem brzydki, głupi i grubiutki.

Jednak bycie otłuszczonym nie zawsze jest równoznaczne z bezpieczeństwem. Tkanka tłuszczowa może równie dobrze zwiększyć prawdopodobieństwo, że staniesz się czyimś posiłkiem. (…) Im człowiek cięższy, tym wolniej się porusza. Jeśli więc jest ścigany, ma mniejsze szanse na ucieczkę. W takich okolicznościach twoje ciało pragnęłoby być chude, bo to oznacza bycie szybkim i zwiększa szansę na ocalenie życia.

No więc jak to jest? W dupie mi się od tego dobrobytu poprzewracało? A może za mało zagrożeń mam „na ogonie”? Dziwne, bo w czasach, kiedy ścigał mnie ZUS za zaległe składki, ścigał mnie bank za niezapłacone raty kredytu; ścigał mnie urząd skarbowy za błędne rozliczenia (a zawdzięczałam to wszystko mojemu ówczesnemu księgowemu-idiocie) – zamiast spierdalać w podskokach jak rącza łania, leżałam na glebie i łkałam, ważąc 85kg.

W każdej z wymienionych sytuacji prawdopodobieństwo przeżycia zależy w ogromnym stopniu od ilości posiadanego przez nas tłuszczu. (…) Zadaniem ciała było więc zapewnienie człowiekowi maksimum bezpieczeństwa w danych warunkach. Nie opłacało się być tak chudym, aby nie dożyć następnego posiłku, ani tak grubym, by nie móc uciec przed napastnikiem. Tutaj niezbędna okazywała się przenikliwa logika naszych ciał. Szybko potrafiły ocenić, jaka ilość tłuszczu będzie optymalna, i dostosowywały „idealną wagę” do danej sytuacji.

Moje ciało, podobnie jak i reszta mojego jestestwa – pozbawione jest logiki oraz zdolności racjonalnego myślenia. Niestetyż.

We współczesnym świecie nie doświadczamy już takich zagrożeń i tłuszcz nie zapewnia nam już większego bezpieczeństwa. Nasze ciała nie są jednak tego świadome. Wciąż rządzą nimi te same uwarunkowania genetyczne co dawniej. Kłopot w tym, że stresy wynikające z dzisiejszego stylu życia wywołują pewne chemiczne sygnały w naszych ciałach i mózgach. Czasami są to dokładnie te same sygnały, które wysyłamy w przypadku głodu i zimna. Wówczas nasze ciała dają się „oszukać”. Sądzą, że potrzeba nam tkanki tłuszczowej, aby zwiększyć stopień bezpieczeństwa, co sprawia, że włączają mechanizmy FAT. To właśnie dzieje się z tobą. Stres i problemy codzienności oszukują twoje ciało, które uruchamia mechanizmy FAT.

 

Moje ciało dostaje sygnał, że jest zimno, mroczno, głodno i niebezpiecznie. Niezła wizja świata, nic tylko strzelić sobie w łeb. A myślałam, że taki ze mnie śmieszek.

Odchudzając się na siłę, kiedy wspomniane mechanizmy są włączone, łamiesz w pewnym sensie naturalne prawa swojego ciała. Ono próbuje zgromadzić tłuszcz, a ty robisz wszystko, żeby się go pozbyć. Tak właśnie zdefiniowałbym zmagania z ciałem, które – dzięki wbudowanemu programowi – i tak zawsze zwycięży.
Do pozbycia się nadwagi nie prowadzi walka z własnym ciałem. Właściwym sposobem jest zrozumienie, co powoduje włączanie się mechanizmów FAT w twoim ciele i nauczenie go, jak je wyłączyć. (…) Jeśli obecnie zmagasz się z nadwagą, to z pewnością dlatego, że twoje ciało uważa schudnięcie za niebezpieczne. Ono walczy o twoje życie. Gdy uzna, że bezpiecznie jest schudnąć, zmusi cię do tego. Będziesz współpracować z jego naturalnym prawem, zamiast je łamać. Chudnięcie stanie się automatyczne, łatwe i nieuniknione.

Fajnie. No to cześć.

 

 

 

 

Przyłączysz się? Ciałopozytywnie o życiu, tyciu i chudnięciu

     

 

 

Subscribe
Powiadom o
guest

8 komentarzy
najnowszy
najstarszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Internauta

Przecież ty nie masz się z czego odchudzac, na tym zdjęciu z szatni w siłowni to masz niemal idealną figurę. Kobieta nie powinna wyglądać jak słup a nogi jak parówki, musi być trochę kształtu i krągłości. No chyba że jesteś anorektyczką czy coś w tym stylu.

Anonimowo

Droga Zazie.
A mnie interesuje post o książkach. Ciekawa jestem jakie są dla Ciebie najważniejsze, które wryły Ci się w pamięć, które zdecydowanie polecasz przeczytać. Ciekawi mnie też czemu uważasz wybrane za właśnie te ważne. Pozdrawiam!

Ola

No to jesteśmy w domu. Gabriel sprowadził wszystko do dr Back. Czyli głowa musi pojąc i zinternalizować, że nie jesteśmy w niebezpieczeństwie, tj. trzeba przestać być neurotykiem ustawionym przez nieracjonalne myślenie. Strach = gromadzenie tłuszczu. Z tą siłowną to chyba przesadzasz. Chodziłam na różne siłownie i piękni oraz szczupli nie byli tam na pewno w większości. Nie wyglądasz wcale tak źle. Masz trochę kilogramów, które zrzucisz, jeśli na siłowni będziesz po to, aby zrobić coś dla siebie, bez porównwania się. Dla mnie masz kobiece i młode ciało, apetyczne i bardziej seksi niż żylaste sportsmenki. Ja biegam z moim facetem i on bez przerwy krępuje się, że biega wolno. Ja też biegam wolno, ale mam to w dupie, bo powysiłkowe endorfiny są boskie. Trzeba się bardzo zmęczyć, aby mieć ten efekt endorfinowy. Chcę schudnąć, ale przede wszystkim pragnę tych endorfin, bo ciąży mi głowa – w te, albo we wte. Trening ustawia mnie na cały dzień. Spróbuj się bardzo zmęczyć, może też to poczujesz. Chodzi mi o to, że Twoje rozważania i smutki oraz brak wiary w schudnięcie to efekt zaburzonych (sory – mam tak samo) myśli, więc może nakieruj się na ich zmianę przez siłownię, zapominając na chwilę o chudnięciu, chudnięcie jako efekt uboczny trzymania się przez sport na czystej powierzchni myślowej. Wyszło, jakbym się strasznie mądrzyła, przepraszam. Ostatnio trochę opanowałm samą siebie i jako neofita mam potrzebę przekazywania „dobrej nowiny”. U mnie działa ruch, dlatego tak go promuję. Myślałam sobie, czy Ty za bardzo nie unikasz dużego, acz niekoniecznie długiego wysiłku – bo przedtem kijki, a teraz 2 godz. na siłowni – czyli długo. Może robisz sobie za duże przerwy między ćwiczeniami, żeby endorfiny skoczyły? Wierzę w duży wysiłek, on zmienia nastrój i szyko poprawia kondycję. Nie mogąc już znieść własnego mentorskiego tonu – kończe i pozdrawiam serdecznie! Masz chyba więcej przyjaciół, niż myślisz! Tu, na tym blogu :)

Agi

Niestety większość tabletek ” mood stabilizer” (nie wiem jak po polslu) spowalnia metabolizm i waga przybywa. Nie jest więc to twoja wina a tym bardziej twoje ciało nie „chce być grube”. Także stres (w tym stres przestrzegania diety) dokłada kilogramów.
Także ten. Nie twoja wina.

ana

Spowalnia, ale nie zatrzymuje. Osoby na lekach nie są skazane na nadwagę – nie piszę tego do Zazie, bo ona nie traktuje tego jako wymówki, ale wiele innych ludzi już tak.

just

zgłaszam sie na wirtualną przyjaciółkę, lubie Cie
i też walczę, kuźwa cały ten tydzień walcze i sie pilnuję ale wczoraj dostałam kosze darów płodów rolnych – wiejskie pomidorki, bazylie i reszte włoszczyzny i napartoliłam słoik pesto (takie niby chudsze, bez sera) i prawdziwą pomidorową.
a że złapała mnie godzina 21 to te próbowania czy dobre wyszło dały mi kolację. cholera.
strasznie mi sie magazynuje woda w organizmie, do 2kg mam przez to wahania… a moje hormony chca mnie zabić od środka – nowy objaw: wygciąganie garści włosów przy każdym czesaniu :(((((((((

Joan

przyjaźń? chętnie

Katarzyna

rzeczywiście wyglądasz dobrze. no serio, serio. jak czujesz się źle, to 5 kg w dół myślę, ze wystarczy.
ale może ja tak myślę bo do wizerunku na następnych zdjęciach zawsze było mi daleko daleko więc teraz, kończąc powoli czwartą dekadę życia, uważam, że nie mam najmniejszych szans na taką figurę.
ty kiedyś taka miałaś i chcesz do niej wrócić.
tylko właściwie po co?

taak, mi też mąż mówi, że dobrze wyglądam i że po co mi odchudzanie….

Scroll to top
8
0
Would love your thoughts, please comment.x