Blog o ADHD/ADD, nawracającej depresji i upartych próbach wychodzenia z chaosu i smutku, o poszukiwaniu motywacji do działania i sposobów na radzenie sobie z codziennością

myślę sobie teraz, że to wszystko jest jednak prostsze niż sądziłam do tej pory. depresja depresją, euforia euforią, ale przecież nie jestem bezwolną marionetką sterowaną odgórnie przez jaśnie- i niemiłościwie panujący mózg. chyba. może… większość rzeczy w moim życiu powinno zależeć nie mojej choroby, lecz być kwestią moich świadomych decyzji oraz konsekwencji w egzekwowaniu od

  tyle bym chciała napisać, ale nie mogę. po prostu nie mogę. zamiast słów i zdań przemierzam alejki pobliskiego parku, pokonując kolejne kilometry. aktualnie tylko to daje mi siłę i namiastkę dawno utraconej pewności siebie. chodzę, idę, zmierzam, ani na krok nie zbliżając się do celu. uświadomiłam sobie ostatnio, że po każdym kolejnym epizodzie depresji,

znów wdrapałam się na szczyt. nawet nie wiem kiedy i jak. nie wiem też, jak długo tu zabawię oraz o co zahaczę, spadając. i jak nisko upadnę następnym razem. staram się jednak o tym nie myśleć. depresja nie jest cechą mojego charakteru. depresja to nie jest mój zły humor, moje zmęczenie czy lenistwo. depresja to

chcę napisać kolejną notkę na bloga, ale kompletnie mi nie idzie. nie, bo nie. nie i już. zazwyczaj jest tak, że po prostu siadam i piszę – szybko i bez zbytniego namysłu – zwłaszcza wtedy, gdy mam coś innego do roboty. zwłaszcza wtedy, gdy to coś jest pilne. owszem, wisi mi nad głową kilka pilnych

nie zaglądałam tutaj przez ostatnie tygodnie. chyba nie miałam nic do napisania. no dobra, miałam, ale z jakichś nieznanych (albo i znanych) sobie powodów – postanowiłam na ten temat milczeć. tak jak na większość innych tematów. ostatnio poczułam się lepiej, wyszłam na powierzchnię, do ulubionych ludzi, zaczęłam oddychać, rozmawiać, śmiać się i czerpać energię. z

  jestem dokładnie pośrodku, w połowie drogi, tkwiąc przeważnie w epicentrum swojej egzystencjalnej sraczki. upaskudzona po kokardę próbuję jeszcze recytować jakieś szatańskie wersety i obrazoburcze manifesty, ale wychodzi mi to raczej marnie. chuja tam.   Mam znowu doła, znów pragnę śmierci. Wszystkie formy samobója przed oczyma stają mi. Nic nie mam, tylko z daszkiem nieba zamyślony kaszkiet

  są dni, kiedy czuję się gorzej. albo po prostu źle. wydaje mi się wtedy, że dni, w które czuję się lepiej albo po prostu dobrze – nie istnieją. i tak naprawdę nigdy nie istniały. i istnieć nie będą. nauczyłam się jednak, aby w takich momentach nie traktować siebie zbyt serio, nie wierzyć sobie ani

    zablokowałam się na amen. nie mogę mówić. jestem jak ryba, która bezgłośnie otwiera usta i uderza głową w szklaną taflę. i nikt nie wie, o co mi kurwa chodzi. ludzie do mnie machają, stukają palcami w szybę, wrzucają papierki i drobne przedmioty, a ja się szamoczę, literując niemo :      t-u-n-i-e-m-a-p-o-w-i-e-t-r-z-a-j-a-u-m-i-e-r-a-m. nie

przedwczoraj chciałam umrzeć, dzisiaj jestem szczęśliwa i znów mogę wszystko. jak długo tym razem? nie wiem, możemy obstawiać. przyjmuję zakłady. a) rozpocznę budowę kolejnej planety wypełnionej lalkowymi mikroświatami, a następnie padnę gdzieś pod stołem z piłą i obcęgami w dłoni b) podejmę się napisania 7-tomowej powieści kryminalnej, a po miesiącu oznajmię wszystkim, że jednak jestem

obsesjo, depresjo, frustracjo, imaginacjo, tęsknoto, nienasycona żądzo – odpuść mi. opuść mnie, porzuć, zostaw. i nigdy nie wracaj. daj mi żyć. ty także, powyższa egzaltacjo, jodłująca na wysokim C, pełna wielkich słów, równie wielkich kwantyfikatorów ogólnych i pretensjonalnych metafor – wypierdalaj. chcę być spokojna.   najbardziej na świecie brakuje mi pokory wobec rzeczywistości i szacunku