życie jest tutaj, na tych czterech krótkich łapkach...

strona główna > codziennik > mopsy > kumok > miszur > czuczu

2 lipca:

Godzina 06:30 Kumok podskakuje na nóżkach-sprężynkach: Pobudka, mama! Daj żryć! Siku kcem! Weź na rączki! Nie, czekaj, jeszcze kupa! Tera na rączki! Albo nie, tera bawimy! Da-waj-mnie-żryyyyć!!! Kcem kotleta! Miszur obudź siem, stawaj!!! Bawimy! Gdzie tata? Taaataa, chooodź! Daj mnie żryć! Puszczaj! Ja sam! Jeszcze kotleta! Kcem! Daj!

Godzina 07:00 Kumok chrapie i o co ci w ogóle chodzi?!

Dwie godziny później:

Kumok odpoczywa w trakcie spacerku na stacji WKD Pruszków:

Jest 9:30. Kumok zjadła już dzisiaj dwa śniadania i trzy „kotlety” z tabletkami.
I niech ktoś mi teraz powie, że to dziecko nie chce wyzdrowieć!

3 lipca:

A kto ma niskie D-dimery i nie grozi mu zatorowość płucna?!!!
❤️KU-MOK!!! ❤️ KU-MOK!!! ❤️ KU-MOK!!! ❤️

Za to Matka Zazie prawie się porzygała z nerwów, odbierając wynik

5 lipca:

Kumok, ja i moje cztery podbródki zdajemy Wam relację spod kliniki kardiologicznej

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

6 lipca:

Apdejt po kolejnych badaniach:
Nie jest dobrze. Guz jest o wiele większy niż do tej pory sądzili lekarze.
Bez leczenia onkologicznego możemy mieć naprawdę mało czasu.

7 lipca:

Patrząc po sobie samej, muszę przyznać, że człowiek to jednak durna istota…

Całą noc nie śpi ze stresu przed dzisiejszą konsultacją u onkologa, obgryza pazury, analizuje każde wypowiedziane przez weterynarzy słowo, googluje i czyta po ciemku na komórce jakieś opisy przypadków z drugiego końca świata, a na finał wpada w histerię i o piątej rano wyje jak pojebany w poduszkę.

A potem nastaje dzień i Pacjent Zero, nad którym tak wszyscy załamują ręce – budzi się, rześki jak zwykle i gotowy do wszczęcia awantury na każdy temat:

I wtedy ta durna pała doznaje oświecenia, że jednak życie jest tutaj, na tych czterech krótkich łapkach, a nie w ciemności, pośród lęków, paranoi, domysłów, diagnoz i rokowań…

apdejt wieczorny:

Nie poddajemy się! Walczymy!