pierwsze dokonania Małego Czuczu

strona główna > codziennik > mopsy > kumok > miszur > czuczu

Tylko spójrzcie na tę słodką blond łepetynkę:

Leży mi na piersiach i cichutko oddycha… Jest taka krucha, mięciutka i maleńka jak kurczaczek…
No jasne, że spała z nami w łóżku – razem z Misiem, która nie patyczkuje się w kwestii przewalania się po łóżku – a ja jako paranoiczna mopsia matka naszykowałam dla Czuczełka… wyłożone kocykiem pudełko do spania, żebyśmy jej wszyscy na tym łóżku w nocy nie rozgnietli, bo przecież to małe, wiotkie i delikatne. Niestety – leżąc bezpiecznie w pudełku pomiędzy mną a Marcinem – Czuczełko jojczyło wniebogłosy, żeby je wziąć i tulić. No więc oka nie zmrużyłam, tuląc i pieszcząc, a przy tym pilnując, żeby ja sama swoim obłym wielorybim cielskiem nie zmiażdżyła tego lalusia kaczuszkowatego :)

Rano Czuczełko obudziło się słodkie i bardzo zaspane:

… i chyba przez chwilę nie mogło skojarzyć, gdzie jest :)))

Nasza zagracona do nieprzytomności sypialnia wraz z przybyciem Małego Czuczu zmieniła się w jedno wielkie mopsie legowisko – pełne kocyków, pieluszek, szmatek, zabawek…

Eksplorację nowej przestrzeni i swojej nowej rodzinki Małe Czuczu rozpoczęło od podgryzania wszystkiego i wszystkich :)

A zaraz po podgryzaniu Małe Czuczu zaczęło się z Marcinem bawić w coś na kaształt… Smoków! – ulubionej zabawy Ciuciusia, w którą Kumok bawiła się z Marcinem niemal do samego końca…

I nie wiem, może sobie wmawiam, a może nie… Ale widzę w tym maleństwie mnóstwo podobieństw, albo raczej „znaków od Kumoka”…

A propos znaków…

No nie da się ukryć, że taki okaz jest bez wątpienia oznaką zdrowia mopsiego malucha ;)

A oto mała twórczyni tego wspaniałego debiutanckiego dzieła:

Czuczu jest tak słodkim bobasem, że chce mi się płakać ze wzruszenia, kiedy na nią patrzę

Co za buzia kochana!

ta Istotka dopiero co powstała, ledwie wyłoniła się z mgły zaświatów i oto jest: tak dobra, czysta i pełna miłości

Zgłupiałam totalnie, bo pokochałam ją momentalnie… Choć tak się bałam, że nie dam rady… I że to nie fair wobec Kumoka…

Ale nie da się nie kochać Małego Czuczu, które samo w sobie całe jest Miłością ♥

Wiem, że Małe Czuczu nie jest Kumokiem i że nigdy go nie zastąpi… Bo nie taka jest rola Małego Czuczu w moim życiu…

Nie chcę, by żyła w cieniu Kumoka. Nie chcę jej porównywać, choć podobieństwa nasuwają się same…

A z drugiej strony – Kumok jest cały czas obecna w naszym codziennym życiu…

Nadal z nami mieszka, wciąż o niej rozmawiamy, wołamy ją czasem albo opowiadamy sobie, co właśnie robi Kumok – tu w domu, albo w zaświatach, zależnie gdzie akurat raczy się bawić…

Jedno wiem na pewno: Małe Czuczu jest od Kumoka, to jej sprawka i jej dzieło. Nie będę tego opisywać, bo to zbyt osobiste, ale musicie uwierzyć mi na słowo…

Wiem, że się znają i że są w kontakcie…

A tymczasem – Małe Czuczu z wolna zaczyna ujawniać swoją prawdziwą naturę:

Wiadomo, że małe mopsiki składają się głównie z paszczy!

A oto Małe Czuczu w swoim bobo-pierdolniczku i placu zabaw. Przyjrzyjcie się uważnie, póki jest czyste, bo za jakąś godzinę zmieni się nie do poznania…

Póki co – jest czyściutko i kolorowo: piłeczki, grzechotki, maskotki, duperelki…

a Czuczu bawi się w najlepsze!

czemu przygląda się głęboko skonsternowany Miś Miszur…

zupełnie nieświadomy, że już za chwilę stanie się obiektem tęsknych westchnień i nieśmiałych podchodów Małego Czuczu:

Zwróćcie uwagę na tę niewerbalną serenadę, którą Małe Czuczu wyśpiewuje całym swoim ciałkiem w kierunku Miszurka – ten zachwyt, żywa fascynacja, wyrazy uwielbienia, pragnienie dotknięcia wspaniałego misiowego ciała…

Miś Miszur pozostaje jednak niewzruszona…