❤️ Małe Czuczu ❤️

strona główna > codziennik > mopsy > kumok > miszur > czuczu

Myślę sobie, że Źródło szczęścia okazuje się niewyczerpane i hojne – nie tylko dla tego, który ma odwagę z niego zaczerpnąć…

Ale też dla tego, który nie mając odwagi, prowadzony jest tam za rękę przez swojego Przyjaciela, którzy wierzy za nich oboje i widzi dalej, poza horyzont…

Dzisiaj cała jestem wdzięcznością, radością i nadzieją.

Dzisiaj czuję, że nad moją Czarną Dziurą, którą sama sobie wykopałam, niespodziewanie zaświeciło Słońce.

Jadę z Przyjaciółką – cudowną sprawczynią tego całego zamieszania – po moje ♥Małe Czuczu♥

Przez całą drogą do Nakła nad Notecią miesza się we mnie nadzieja z obawą, radość z poczuciem winy, wdzięczność na przemian z myślami, że „nie zasługuję”… Pozwalam żeby te myśli i emocje po prostu przeze mnie przepływały, jak krajobraz za szybą samochodu. Tak jest przecież zawsze i zazwyczaj miesza się we mnie wszystko ze wszystkim.

Nie chcę jednak odczuwać poczucia winy: że za szybko, że szargam pamięć o Kumoku…

– I co? Pół roku i koniec żałoby? – spytała Dziewczyna, która przez kilka ostatnich miesięcy towarzyszyła mi w smutku. Nie znałam jej osobiście, była Czytelniczką bloga Zazie, ale bardzo mnie wspierała po odejściu Kumoka, za co byłam jej niesamowicie wdzięczna – Na twoim miejscu nie byłabym w stanie… Już nigdy nie chciałabym mieć innego psa… No ale to ja… Ty rób jak uważasz – mówiła, a ja robiłam się coraz mniejsza i mniejsza, coraz bardziej zawstydzona swoją małodusznością i zdegustowana tym, jak szybko gotowa byłam „zdradzić” moją największą Miłość.

– Tak świetnie znasz się na mopsach, przerobiłaś z Kumokiem wszelkie możliwe choroby, byłabyś idealną opiekunką dla mopsika w potrzebie! Wiesz, odratowanego z pseudohodowli, wymagającego szczególnej opieki – przekonywała mnie inna Znajoma, zdziwiona na wieść o szczeniaczku.

– Ale ja nie mam siły… Nie dam rady… – mówiłam bardziej do siebie niż do niej, bezskutecznie próbując przerwać potok nie całkiem przyjaznej tyrady.

Owszem, znam się na mopsach. Te 12 lat z Kumokiem – najsłabszą i wymizerowaną sunią z domowej pseudohodowli – która zaczęła chorować praktycznie po ukończeniu pierwszego roku życia, było – oprócz wielkiej wszechogarniającej miłości, która mnie przemieniła w zupełnie innego człowieka – nieustanną pogonią za diagnozami wyjaśniającymi te wszystkie zaburzenia i nieprawidłowości w funkcjonowaniu jej organizmu, które nijak nie chciały pasować do jednej konkretnej choroby, którą z powodzeniem można by po prostu leczyć.

Przez te lata walczyłam o Kumoka jak lwica – nie szczędząc czasu i pieniędzy, kosztem innych spraw w moim życiu – jej zdrowie i samopoczucie było dla mnie ważniejsze niż wszystko inne. To był jakiś zwierzęcy atawizm we mnie, który dawał mi siłę, cierpliwość, upór i nadzieję, co przez niektóre osoby z mojego otoczenia było postrzegane jako chora obsesja granicząca z zespołem Munchausena. Pojebana mopsia matka, która – zamiast odpuścić i pozwolić Naturze czynić swoją „ewolucyjną powinność” drogą eliminacji słabszych jednostek – nie wiedzieć czemu uparła się, że ta Istota ma żyć.

I Kumok żyła przez prawie 13 lat: silna, dumna, awanturna, radosna i aktywna do swoich ostatnich tygodni. Ale to była Kumok – moja cudowna Istota, która miała w sobie jakąś kosmiczną moc, mądrość i wolę życia. I to ona dawała mi siłę do walki, a nie ja jej. To ona sprawiała, że byłam w stanie robić to wszystko. Dla niej i dla siebie. Była moim życiodajnym Źródłem. I nadal nim jest, ale w innej już postaci.

– Nie dam rady z innym mopsem… Nie uniosę tego… – broniłam się, a Znajoma w dobrej wierze przekonywała mnie, że mam moralny obowiązek zaopiekować się psem w potrzebie i jeśli nie chcę mopsa specjalnej troski, to może chociaż kundelka z Palucha, może być nawet szczeniak, skoro tak się upieram – Ty wiesz jak te schroniskowe bidy potrafią mocno kochać?

Wiem i jest mi wstyd, że nie jestem w stanie sprostać moralnym powinnościom. Jestem słabą egoistką w depresji, nie mam siły żyć i pragnę mopsiego maleństwa, które da mi radość, słodycz i ukojenie. Takie są fakty, nie ma co się czarować.

– Poza tym jeszcze nie wyszliście z długów po leczeniu Kumoka… – kontynuowała swoją krucjatę Znajoma, sięgając po argument ostateczny – Przez tyle miesięcy wyprzedawałaś rzeczy z domu, robiłaś świece, zorganizowałaś zrzutkę i bazarek, ludzie ci pomagali… I chcesz im teraz powiedzieć, że kupujesz sobie szczeniaczka z dobrej hodowli?

– Przecież wiesz, że nie kupuję. To prezent od mojej Przyjaciółki… – tłumaczyłam, pogrążając się jeszcze bardziej, bo nie dość, że nie podołałam finansowo leczeniu własnego psa, to jeszcze przyjmuję w prezencie kolejnego – Sama nigdy bym się nie zdecydowała, nie mogłabym sobie pozwolić na taki wydatek… Ale jest ktoś, kto chce mi pomóc, wesprzeć mnie, komu zależy, bym się podniosła do życia… – mówiłam jak do ściany, bo Znajoma i tak wiedziała swoje. Aż w końcu się wkurwiłam, że przecież… NIKOMU NIE MUSZĘ SIĘ TŁUMACZYĆ!

Pragnę mopsiego szczeniaczka.

I to jest DAR, którego nie chcę odmawiać.
Chcę go przyjąć z wdzięcznością, radością i bez poczucia winy.
Chcę dziękować Wszechświatowi za to, że daje mi taką Przyjaciółkę i taką szansę.
I że splot mnóstwa nieprzewidzianych okoliczności sprawił,

że dzisiaj pojawi się w moim życiu
♥Małe Czuczu♥

Jak do tego doszło? Nie wiem.
Miłość o sobie dała znać…

Niby tak, ale słowa Poety nijak nie oddadzą tego, co się wydarzyło. Od wielu tygodni moja Przyjaciółka przekonywała mnie, że “czas już wrócić do życia” i że jedynym sposobem na wydostanie się z tej otchłani rozpaczy, w którą wpadłam po śmierci Kumoka, jest Nowe Mopsie Życie. I że trzeba zacząć szukać bobasa.

Zaczęłam. Bez większych nadziei, bez emocji, bez wiary w sens. Hodowle, ogłoszenia, rekomendacje, grupy facebookowe, mioty, szczenięta, słodkie fotki. No śliczne, kochane bąbelki, mopsie maleństwa, puchate kuleczki, słodkie łapeczki. I nic. Kompletnie nic. Zero. Jakby coś we mnie umarło.

I pewnego dnia, scrollując facebooka, zamarłam na widok tego zdjęcia:

Bo zobaczyłam w tej mopsiej buzi i jaśniutkiej gładkiej sierści, w tym zawadiackim spojrzeniu, w odstających zawadiacko uszach… Kumoka.

No po prostu zamurowało mnie, popłakałam się i doznałam jakiegoś emocjonalnego popierdolenia, którego nie da się opisać słowami. I jeszcze ta informacja nad fotką, że Bethi z hodowli Victor of Canis w lutym została po raz pierwszy mamą i oto, patrzcie państwo, bobasy:

I patrzę, a wśród tych bobasów jest jaśniejsza od całej reszty mała mysza…

Piszę do Hodowczyni. I już po chwili wiem, że ta mała jasna mysza jest dziewczynką!

Ostatnią z miotu! Tak jak Kumok!

Poniekąd „nadprogramową”, zupełnie niespodziewaną i urodzoną kilka godzin później niż reszta jej rodzeństwa! :O

Kiedy powiedziałam o tym Marcinowi…

… doszliśmy wspólnie do wniosku, że może to Kumok – kiedy w końcu poczułam, że CHCĘ – w pośpiechu ulepiła dla mnie w zaświatach małego „mięsnego jeża” i w panice szukała jakiejś mopsicy, która mogłaby mi to maleństwo „dostarczyć” :))) I podrzuciła to maleńkie nadliczbowe pisklę, nieco po czasie i trochę na łapu-capu tam, gdzie będę mogła je sobie odebrać :))

Mopsica Bethi wyglądała na nieco zaskoczoną…

No ale przecież nie wyrzuci z gniazda takiego kochanego, mięciutkiego i cieplutkiego mięsnego jeża ;)))

No i sobie jest ta mała jaśniuteńka łepetynka z różowym noskiem:

A mnie zmiotło z powierzchni ziemi – z tego mojego twardo udeptanego padołu łez i rozpaczy kilku ostatnich miesięcy…

I oto nagle patrzę na coś tak maleńkiego, słodkiego i bezbronnego…

a moje serce kapituluje!

Małe Czuczu – niby ostatnie, a wszędzie pierwsze! Wiecznie głodne, rozpiszczane, nieustannie łobuzujące…

I szarpie cyca tej biednej matki…

Nagle poczułam, że nie jestem w stanie wytrwać w tej surowej regule zakonu smutku i żałoby, którego śluby przyjęłam 1 listopada 2022

Mija 5 miesięcy, a ja – nieśmiało wyglądając z mojej ciemnej i zimnej celi pokutnej – widzę nagle SŁOŃCE ucieleśnione w tej słodkiej szarej myszy, w tym szczeniaczkowym mięsnym jeżu, w tym cudownym zlepku komórek – maleńkim woreczku wypełnionym bebeszkami, wykończonym łapeczkami i zwieńczonym piszczącą mordką ♥

Nie wiem dokładnie, skąd znam to maleństwo, ale czuję, że znam. I że jest moje.

I że patrząc na nie, powoli odzyskuję poczucie sensu…

I że mój świat z wolna zaczyna – na powrót – nabierać kształtów i kolorów…

I że moje życie nie skończyło się wraz ze śmiercią Kumoka, może jest dla mnie jeszcze jakaś nadzieja…

I że moje serce nadal bije, choć byłam przekonana, że już nic i nigdy…

I nagle widzę to Małe Coś i czuję, że chyba byłabym głupia, nienormalna, chora i niewdzięczna, gdybym nie chciała jej pokochać…

I czuję, że gdyby Kumok miała kiedykolwiek szczenięta (– Hatfu! – wzdryga się Kumok z zaświatów), to ta maleńka mogłaby być jej dzieckiem…

[Bethi i jej mama Carmen, rok 2021] & [mała Kumok i jej mama Smoczyca, rok 2009]

Maybe I'm foolish
Maybe I'm blind
Thinking I can see through this
And see what's behind
Got no way to prove it
So maybe I'm blind
But I'm only human after all

Mój racjonalny umysł każe się opamiętać mojej irracjonalnej wyobraźni, ale – prawdę powiedziawszy – mam to gdzieś…

– Kim jesteście? Po co przyjechałyście? – łypie na nas wyłupiastym oczkiem Bethi z domu Victor of Canis, szanowna Mama Małego Czuczu, usiadłszy sobie na na wysokim stole, tuż po powitalnym szaleństwie.

Bethi ma oczy Kumoka, odstające jak Kumok uszy i jest tak samo jaśniutka.
Oprócz tego jest demonem niegrzeczności!

Bethi ma 2 lata i miot, z którego pochodzi Czuczu, to jej debiutanckie dzieło geniuszu ♥

Patrzę na nią i widzę Kumoka… Czuję Kumoka. Nie wiem, dlaczego. Po prostu nie wiem.

I naprawdę nie wiem, przysięgam – nie wiem, jak to się dzieje, że pies i człowiek rozpoznają siebie nawzajem: w kłębowisku szczeniąt ja od razu wypatruję Małe Czuczu, a Małe Czuczu już wie i jako jedyne łapie moje palce przez pręty kojca i desperacko próbuje się wydostać… A po chwili już mam w ramionach to maleńkie cudeńko – moje Małe Czuczu.

It’s been a long, cold, lonely winter.It feels like years since it’s been here.
I feel that ice is slowly melting…

I choć moja rozpacz nie znika, żałoba nie mija, a złamane serce nie zabliźnia się w cudowny sposób – czuję, że oto nadchodzi wiosna i na szarym do tej pory niebie pojawia się Słońce. Moje Małe Czuczu.