minęło raptem kilka godzin od mojego ostatniego wpisu.
tak, wiem ze atmosfera przedswiateczna i tak zwana ludzkość w obłędzie, ale mnie to nie dotyczy.
nie żebym z ludzkościa mieć do czynienia nie chciała, bynajmniej, a nawet wrecz przeciwnie – bardzo bym chciała, ale że mi jakoś nie wychodzi, przeto jest mi skurwysyńsko przykro, o czym chciałabym ci tu nadmienić.
pada snieg i powinno byc przeslicznie.
to znaczy – niewatpliwie jest przeslicznie, ale jakos mnie sie to na oczy nie rzuca.
jakos wali mnie tegoroczny snieg (jakby był zeszłorocznym)i wszystkie nienarodzone bałwany, którym nie życzę nawet by zostały poczęte w małych, smiesznych, chorych umysłach dzieci wychowywanych w blokowiskach
gdybym mogła powiedziec, to co chce powiedzieć, swiat nie byłby ani piekniejszy, ani lepszy, ani….
miałabym tylko jeszcze wiecej kłopotów.
więc siedz cicho, Zaz…
postanowiłam sobie tylko, a raczej… chciałabym to sobie popstanowić, że… troche sie wycofam, troche sie odsunę, troche zejdę z drogi…
nie dlatego, zebym taka skromna była i sierotkowata cipcia, co to nikomu zawadzac nie chce, o nie…
chciałabym nie potrzebować kontaktu z ludźmi, chciałabym radzic sobie sama, chciałabym byc silna… i samowystarczalna.
chciałabym nie chcieć.
a dzis rano, po nieprzespanej nocy (której połowę spedziłam na rozmowie, rozmowie przez takie duze R, a nawet rrrr…)biegłam do autobusu i robiło mi sie słabo i myslałam, że zwale sie w ten snieg i… „nie wstane! tak będę leżał!!!”, i kiedy poczułam, ze gdybym cos zjadła rano (albo przynajmniej napiła sie herbaty), to by mi lepiej było…
ale zaraz przywołałam sie do porządku: „Zaz! przecież jadłas wczoraj!!! mało ci?!”
a w pracy (z której teraz stukam) niezbyt miła rozmowa z szefowa, mało wydajna ponoć jestem…
pani droga, a co ja mam z siebie wydawać… z czego ja mam pani wydawać…?
jestem juz całkowicie rozmieniona na drobne.
na te drobne, małe, miedziane pieniazki, których nie warto nawet nosic po kieszeniach…
2003-12-23