moje pobudki do pracy bladym świtem zyskały kiedyś miano 'dramatyczno-onirycznej walki z lampionem’.
na okoliczność jęków, przekleństw, złorzeczeń i światła pomarańczowej lampy przy moim łóżku.
dzisiejsza edycja walki przypominała wojnę szarpaną. dobre pół godziny w cyklu 5 minutowym.
gorsze niż stosunek przerywany. z tego co pamiętam. dosyć mgliście. whatever. o czym to ja… acha.
do zakładu pracy dotarłam w stanie całkiem znośnym. standardowo wpieprzyłam czekoladkę na start.
dziś wieczorem śpiewa gaba kulka. co mnie cieszy, wznieca i uduchawia. wybieram się, a jakże.
jeśli chodzi o te święta, co to z nimi rozbrat wzięłam, to generalnie już mi chyba minęło –
w chwili kiedy chłopcy puścili cliffa richarda: christmas time, mistletoe and wine, children singing christian rhyme –
stwierdziłam, że to po prostu niesmaczne. ale to chyba kwestia bardziej cliffa niż samych świąt. hym. nieważne.
umówiłam się na kawę. po marokańsku lub seczuańsku oraz w czwartek. oprócz tego gotuję sobie obiady. nadal sprzątam, dziwne.
poza tym – zastanawiam się nad sobą poważnie i głęboko. gdyż albowiem. znajoma uświadomiła mi, że te nadmuchiwane zwierzątka
w sex shopie na mokotowie nie są wcale lateksowym ucieleśnieniem seksualnych fantazji zoofila
(o czym przez długi czas byłam w 100% przekonana, a nawet lekko oburzona). o nie. w rzeczy samej
owe dmuchanki są słodkim i niewinnym podarunkiem. i mówią: "I love you".
acha. no to przepraszam. zaślepił mnie wrodzony panseksualizm. chyba.
ostatnio (jednym uchem!) słuchałam muzyki puszczanej przez chłopców zza szyby, jakaś laska z przejęciem zawodziła:
sit on my face, oh sit on my
face… – noooo.. całkiem nieźle ;> – pomyślałam sobie. i nawet zajrzałam do bazy, żeby sprawdzić co to.
no i se sprawdziłam: I would give everything just for a taste. Losing my memory, saving my face, oh saving my face…
no co? przesłyszałam się, taaak? ;>
tja, to się chyba jakoś nazywa, ale nie jestem do końca pewna jak.