2010-08-29
nie lubię myśleć o lataniu. bo teoretycznie się boję, mam paranoję, schizę i takie tam. teoretycznie.
bo w praktyce po prostu wsiadam do samolotu, a w momencie wzbijania się w przestworza trzymam kurczowo Syda za rękę.
potem zamieram z zachwytu i niczym glonojad przysysam się do szybki, gdzie tkwię aż do lądowania,
namiętnie pstrykając zdjęcia moim kieszonkowym wysłużonym aparacikiem…
Poznań z lotu blaszanego mecha-ptaka…
niebo malowniczo usrane barankami
wzbijamy się coraz wyżej
i wyżej
suniemy ponad chmurami
ziemia na horyzoncie! zieleń na wyspie jest mocna i soczysta
a chmurki bardziej mleczne
pola i lasy układają się w malownicze mozaiki
i obrazy Kandinsky’ego
pstrykam te puzzle, nie zważając na upapraną szybę samolotu
tracimy wysokość, a ja chwilowo tracę ostrość…
i znów ją odzyskuję
geometryczny porządek
oraz idealne proporcje
jesteśmy coraz niżej…
i niżej… aż w końcu lądujemy z łomotem na płycie lotniska w Bristolu.
witamy w Walii – krainie walecznych kobiet i skrzydlatych mężczyzn puszczających wiatry…
nie owijając w bawełnę: siedzący tuż za nami walijski jegomość widoczny na powyższym zdjęciu przez bite dwie godziny lotu uporczywie pierdział.
jego towarzyszka zabijała mnie wzrokiem, a gość przy oknie kichnął. RAZ. jeden jedyny raz. po prostu kichnął.
a mnie – odpornej na wszystkie zarazy, epidemie grypy i jesienne katary – momentalnie zapaliła się w głowie czerwona lampka.
– zaraził mnie, dziad jeden, fakinszit!!!
nie inaczej. dwa dni później obie z Syd padłyśmy jak długie.
[…] TUTAJ ;) i tak oto kocham podniebne wycieczki i niebo malowniczo usrane barankami, zaokienne układanki przestrzenne pól i lasów oraz tysiąc światłocieni pór dnia i […]