xtra xmas

rok w rok – od tylu już lat – wciąż dajemy się złapać na to samo.
poddani premedykacji z użyciem sztucznego śniegu i anielskich włosów z folii aluminiowej,
wstępnie otumanieni migotaniem światełek i blaskiem bombek, a na finał skutecznie znieczuleni

dźwiękami kolęd w wykonaniu mniejszych bądź większych gwiazd tefauenu –
idziemy prowadzeni na sznurku przez wydane naprędce w pierdyliardach egzemplarzy

gazetki reklamowe hiper-, super- i megamarketów oraz wszelkich arkadii, magnolii, starych browarów,

złotych tarasów, złamanych ….ów i reszty wiszących kurhanów.

i co z tego, że nigdy w życiu, będąc przy zdrowych zmysłach, nie przyszłoby mi do głowy

wieszanie sobie w oknie podświetlanego renifera czy stawianie na komodzie glinianego domku

napiżdżającego kominem wonne aromaty choinki i owoców leśnych.

teraz – poddana podstępnie tej mentalnej eutanazji – gotowa jestem nie tylko na renifera,

megaskarpetę mikołaja i fosforyzującą gwiazdę nad sedes, ale także komplet talerzy z motywem gwiazdy betlejemskiej,

mini-jezuska z melaminy oraz 5 sznurów (4+1 gratis) lampek choinkowych,

którymi zapewne mogłabym zelektryfikować całą kubańską wioskę. ale raz się żyje.

cały rok człowiek haruje jak wół, to teraz ma święte prawo obłożyć się – panie! – tymi dobrami z geanta i auchana,

tym jadłem i napitkiem z gazetek promocyjnych, tym śledziem w śmietanie, śledziem w oliwie, śledziem w sałatce ziemniaczanej.

i świętować, panie! świętować. a co, nie stać mnie?!

nie stać. nie stać mnie na tracenie czasu, energii i całkiem znośnego nastroju

na ów żenujący gruppensex hipermarketowy, na te obleśne macanki dóbr wszelakich

i niesmaczne przewalanki z udziałem kobiet, starców i dzieci.

typowa polska rodzina świętuje głównie w sklepie. to tam błyszczą im z zachwytu oczy,

z emocji płoną policzki i serce łomocze z wysiłku, gdy pchają ten koszyk, tę taczkę ziemi obiecanej,

ten kontyngent eldorado anno domini 2010 – wprost do kasy. gdzie płacą tymi swoimi bonami, kuponami,

grouponami, świstkami z sodexho czy uciułanymi z gazetki punktami.

i wychodzą na swoje. ooo, jak oni wychodza na swoje, panie! nogami do przodu. uyebani jako żywo.

wszak 20 zeta piechotą nie chodzi. a polak na swoje wyjść musi. ma to po tatusiu i mamusi.