o mopsach bez lukru

czyli: zdjęcia na zielonej trawce są słodkie, ale spróbujcie z takimi bydlaczkami spędzić choć jeden dzień.

Wiecie co mam na myśli? Chyba nie do końca. A kawał o bacy znacie?Przyjechał turysta pięknym nowym mercedesem w góry. Wszędzie wolne kwatery.

Zajeżdża do pierwszej i pyta:
– Baco, macie dzieci?
– Mom – odpowiada baca, a turysta bez słowa odjeżdża.

Zatrzymuje się przy następnej bacówce i pyta:
– Baco, macie dzieci?
– Mom – odpowiada kolejny baca, a turysta w obawie o swój samochód ucieka w popłochu.

Po długich poszukiwaniach jeden z baców na pytanie o dzieci odpowiada:
– Ni mom.
– Ale na pewno? – dopytuje się turysta.
– Jak Boga kocham! – bije się w piersi baca.
Uspokojony turysta wynajmuje więc pokój i rusza na szlak. Kiedy wraca po południu do bacówki

jego oczom ukazuje się straszny widok:  banda dzieciaków skacze mu po aucie, walą kijami w karoserię,

pourywali lusterka, potłukli szyby…
– Baco!!! – woła zrozpaczony turysta – Przecież mówiliście, że nie macie dzieci…
– Bo ni mom… – wzrusza ramionami baca.
– A to kto?!!! – wrzeszczy turysta.
– To? Panie, to nie są dzieci… – wzdycha baca – To som skurwysyny…

No, to już wiecie co mam na mysli. To nie są mopsy, moi drodzy. To są prawdziwe szatany!

Nie śpimy z psami od dłuższego czasu, bo się po prostu nie da.

Gdy tylko mopsy znajdą się w naszym łóżku, rozpoczyna się między nimi regularna napierdalanka

oraz freestyle na piąstki, ząbki i kończynki. Nie z agresji i rywalizacji, ale z radości i dla relaksu.

Kotłują się rozkosznie na naszych głowach, skutecznie uniemożliwiając nam zaśnięcie.

A kiedy już same zasną, co czynią zazwyczaj na naszych klatkach piersiowych albo tchawicach,

zaczynają się rozpychać – wsadzając nam nogę w oko lub charcząc i bekając prosto w twarz.

To jest naprawdę słodkie i kochane, ale raczej w czasie popołudniowej lub weekendowej drzemki,

a nie w ciągu tygodnia pracy, kiedy wstajemy potem szarobure z niewyspania

i słaniamy się przez resztę dnia, podczas którego mopsy dosypiają sobie  w słońcu

na mięciutkim dywanie, popierdując z zadowolenia.

No więc nie. Nie śpimy z mopsami – zgroza!Jest piąta rano. Nie śpię. Od tygodnia Miszur – przyżywająca swoja pierwszą cieczkę

niczym przysłowiowa mrówka okres – budzi nas dzień w dzień o 4.30 rano jęczeniem,

zawodzeniem, wyciem i uogólnioną rozpaczą, waląc przy tym piąstkami w drzwi sypialni.

Wobec braku naszej natychmiastowej reakcji – rozhisteryzowany Miszur wpada w amok

i potrafi przez bitą godzinę drapać w drzwi pazurami, zdzierając z nich farbę do gołej dechy.

I nie chodzi tutaj o siku-kupę-spacerek, bo to już sprawdziłyśmy.

Chodzi o to, że mamy się nią natychmiast zająć – pobawić, polulać, dawać buziaczki, rzucać piłeczkę

i grać w koci-łapci. O 4.30 rano w powszedni dzień pracy.

Tymczasem Kumok zczilowany na maksa obserwuje to pandemonium jednym półotwartym okiem

i generalnie ma gdzieś naszą bezradną rozpacz, apele o pomoc wychowawczą

oraz odwoływanie się do Kumoczych uczuć wyższych. Kumok nie ma czasu interweniować, gdyż śpi.

Zainterweniuje dopiero w porze przedwczesnego śniadania, kiedy będzie trzeba sklepać Miszura

za zaglądanie do nie swojej michy albo urządzić pokazówkę, odbierając Miszurowi z mordy

trampek Syda metodą walenia młodszej siostry na odlew z liścia. Dosłownie.

– Jesteś carna jak djabeu i sataaan! Pjeruny siarczyste ogniste!

z której strony nie spojrzeć – widzimy dwie krzywe mordy, kartoflane kadłubki i nóżki-platfuski.

czasem rozumiem dlaczego wielu ludzi mówi o mopsach:  „tak brzydkie, że aż ładne”.

popisowy „dziab-dziab” Miszura w Kumoczą fałdę. gruba świnka nawet nie poczuje.

gruba świnka, pękając z dumy, biegnie do mamusi z piłeczką

a Miszur, wytrąciwszy śwince piłeczkę, spiernicza teraz w popłochu przed rozsierdzonym Kumokiem

i znowu od początku żmudna Kumocza procedura – uparte otwieranie zbyt małego dzioba i mozolne wgryzanie się gumowymi ząbkami w piłeczkę…

… i znów porażka!

Miszur własnie oberwała profilaktycznie po ryju.

a Kumok, usiłując polizać się po czole, przystępuje do kolejnej próby uchwycenia paszczą piłeczki

– Mamo! Ona się nie rusza! Zrób coś!

wtem!!! słońce przysłonił jakiś wielki

czarny cień…

na boisko wkroczyła Beja, by na oczach zdruzgotanego Kumoka lekkim gryzem pochwycić wielką i ciężką zabawkę. czyli:  pacz na miszcza, śledziu!

czarna jak smoła prześliczność.

rącza niczym koń wyścigowy czystej krwi arabskiej. tuż za nią drepcze mój ukochany konik garbusek :*

uwielbiam to zdjęcie. oto mój Tata, który nie chciał psa.

i Miszur udający zajączka.

– Jakiś mały biały kulfon siedzi mi na ogonie!

– Ej, otscekaj to! To moja siostra!

– Bo Beja powiedziała, że mopsy to nie chsy…

– No to jej udowodnię…

– Bez sensu, mamo. Chyba mam depresję…

–

I jak tu być psem? Kadłubek kartofelka, zabawkowe ząbki, gumowy ryj i krzywe nóżki…

oraz absolutny brak nosa.

– Pociamkaj patysia, Kumok. To pomaga na smutki…

– Dobfe… Znalazuam akurat mopsiego patysia…

– Nie psejmuj siem Kumok, ja ciem kocham…

– Marne pocieszenie, Miszur. Ty kochasz nawet wiadro…

– Ej, ja też Cię kocham, Kumok! Jesteś mięciutka i dobra do turlania…

– Jejaaa… Naprawdę?!

– Serio, mówię ci.

– No dobra, niech ci będzie…

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

kocham. kocham. kocham.

choć nie śpię od 4.30 i słaniam się na nogach.

nie wyobrażam już sobie życia bez mopsów.