ubieram się na czarno, bo jestem z nocnej straży

z wiekiem sprawy stają się coraz prostsze, kolory coraz wyraźniejsze, a granice ostre i nieprzekraczalne.
ja sama – coraz bardziej zasadnicza, oszczędna w słowach i… co tu kryć – nieco mrukowata.
nie wygląda to zbyt zachęcająco.

prawda jest taka, że nie chadzam, nie bywam, nie zagaduję, nie networkinguję.
w towarzyskich chit-chatach i imprezowych small-talkach jestem równie błyskotliwa i czarująca,
co Mönchbatyn Dżigdżid w kontakcie bezpośrednim.

oto ja – w desperackim zwarciu i morderczym niedźwiedzim uścisku – frunąca poza matę,
rozpaczliwie szukająca wzrokiem zmiłowania i ratunku, który znikąd nie nadchodzi.

trudno. świetnie.
przecież nigdy nie miałam zadatków na miss kolonii letnich, ulubienicę publiczności i królową ludzkich serc.
raczej na dysfunkcjonalnego społecznie dziada borowego.
z wąsami, koniecznie z wąsami.