dziś rano zobaczyłam na fejsbuniu współczesne dzieciaki
grające symfonicznie Rage Against The Machine
oh, boy! to był jeden z moich ulubionych kawałków –
tyle że… eee… 20 lat temu. kolejny dowód na to jak bardzo czas mnie posunął.
rok 1994. był ważny. nie tylko w muzyce.
miałam 16 lat, chodziłam do ogólniaka,
nosiłam na gołej skórze wełniany i wściekle gryzący sweter,
prowadzałam się z największym łobuzem w szkole,
miałam straszną ochotę na seks, a Nine Inch Nails nagrali obłędny “Closer”:
i właśnie wtedy coś poszło nie tak. coś poszło bardzo nie tak,
na chwilę straciłam czujność i wpadłam w precyzyjnie zastawione sidła.
siedziałam na podłodze, słuchając Rollins Band i wiedziałam, że jestem
w potrzasku. w matni. w dupie.
You think you’re gonna to live your life alone in darkness and seclusion
Yeah, I know – you’ve been out there, tried to mix with those animals
and it just left you full of humiliated confusion –
so you stagger back home and wait for nothing.
But the solitary refinement of your room spits you back out onto the street
and now you’re desperate, and in need of human contact…
And then…
You meet me
and you whole world changes.
Because everything I say is everything you’ve ever wanted to hear.
So you drop all your defenses and you drop all your fears
and you trust me completely.
I’m perfect in every way, cause I make you feel so strong and so powerful inside.
(…)
And all the time that you’re needing me is just the time that I’m bleeding you.
Don’t you get it yet?
I’ll come to you like an affliction and I’ll leave you like an addiction.
You’ll never forget me. You wanna know why?
Cause I’m a liar. Yeah, I’m a liar.
I don’t know why I feel the need to lie and cause you so much pain.
Maybe it’s something inside, maybe it’s something I can’t explain.
Cause all I do is mess you up and lie to you.
żeby się uwolnić, próbowałam nawet odgryźć sobie nóżkę,
ale niestety – cały czas odrastała – idealnie wpasowana we wnyki
żywym krwawiącym mięsem.