karta dnia: VII RYDWAN

***

„Z tego ślepego zaułka tylko podróż mogła go wyzwolić: kartą, którą młodzieniec wykłada teraz na stół, będzie z pewnością Rydwan: dwa rumaki ciągną okazały pojazd po wybojach leśnych dróg, cugle mają popuszczone, on zwykle pozwala im prowadzić, aby, gdy dotrą do rozdroża, wybór nie należał do niego.” (Italo Calvino, „Zamek krzyżujących się losów”, tłum. Anna Wasilewska)

„LECHARIOT to:
Ciało: LCHRT
Dusza: EAIO
W ciele tego słowa litera L wskazuje na odjazd pełen pychy. LECHARIOT wyruszył, by podbić fizyczny świat. Litera C otwiera się jak worek wypuszczający kota: tym kotem jest litera H. Widzicie, że litera H to sam LECHARIOT? Litera H sygnalizuje pionową strukturę, której LECHARIOT zawdzięcza swój kształt. Pozioma linia w samym środku prostokątnej struktury oddziela górę od dołu, tak jak podobna cielista linia oddziela woźnicę od dwóch koni. Litera H, w samym sercu słowa, przypomina nam, że nie uda nam się przebiec maratonu, jeśli nasz mózg został odcięty od kręgosłupa. Dlatego właśnie, bez względu na to, jak szybko jedzie LECHARIOT (litera R), jego dokonania będą radykalnie ograniczone (litera T).
(…)
Dusza tego słowa nie pozostawia żadnych wątpliwości. Koń (litera E) staje na tylnych nogach, próbując przeskoczyć przeszkodę (litera A). Zmuszając się do pokonania przeszkody, koń ryzykuje bycie nabitym na pal (litera I) albo wpadnięcie do bezdennej dziury (litera O). Dusza tego słowa nosi piętno upadku LECHARIOT: arogancja może pokonać każdą armię, nawet zanim rozpocznie się bitwa. Koła LECHARIOT są przecież przymocowane do podłoża. LECHARIOT nie może ani skoczyć, ani uniezależnić swojego biegu od obrotów ziemi. Przypuszczalnie ma nam przypominać, że dopóty możemy jechać na fali, dopóki jesteśmy skłonni iść tam, dokąd ona nas wiedzie.” (Enrique Enriquez, „Tarology”, przeł. Marcin Urban )

„Każdy, kto mógłby się poruszać z nieskończoną prędkością, byłby również w stanie wszystko wiedzieć, bo dla niego nic by się nie poruszało. Miałby nieskończenie wiele czasu na uczenie się. A gdyby wolno mu było samemu poruszać cząstkami wszechświata, byłby nie tylko wszechwiedzący, ale i wszechmocny, miałby bowiem na uwijanie się przy przerabianiu rzeczy tyle czasu, ile by tylko zapragnął.” (George Spencer-Brown, „Probability and Scientific Inference”, przeł. Marcin Urban)