Szósta rano, pobudka. Próbowałam o piątej, zwiedziona obietnicami “Fenomenu poranka”, ale się nie dało. Nie będę narzekać, bo i tak moim największym sukcesem ostatnich 3 tygodni jest to, że w ogóle śpię – i to noc w noc. Co prawda nie zawdzięczam tego melatoninie, Ketrelowi, Imovane czy ukochanemu przez wszystkich Trittico, ale autohipnotycznemu nagraniu Paula McKenny “I can make you sleep” (słucham tego w polskiej wersji “Śpij dobrze”).
Jest mi z tego powodu niewymownie głupio, bo łudziłam się, że jestem wielce skomplikowanym mechanizmem, którego rozterek wewnętrznych i bezsennych rozmyślań nie są w stanie ukoić nawet najsilniejsze mózgojeby psychotropowe, a tu proszę: 25 minut pierdolenia o niczym, zmysłowym męskim głosem jak z reklamy środka na przeczyszczenie – działa jak złoto!
I żeby jeszcze ta narracja przedsenna odkrywała przede mną jakieś tajemnice istnienia, ujawniała odwieczne prawa natury czy demaskowała mechanizmy działania illuminatów, reptilian czy kościoła katolickiego, ale nie!
Przez 25 minut – jak idiotka – słucham o tym, że śpię dobrze; że spanie jest spoko; że patyk płynie sobie w strumieniu; że w dzieciństwie uczymy się huśtać; że dwóch mnichów szło brzegiem rzeki i że sukces leży w mojej naturze. Nosz kurwa! Rzadko kiedy udaje mi się dosłuchać tego do końca, bo już śpię!
Być może dlatego, że mój zażenowany mózg, słuchając tego pierdolenia, wzdycha ciężko: “Dobra, Olga, kurwa, już zasypiam, japierdolę, zasypiam, tylko daj mi spokój z tym patykiem, który zawraca w nurcie strumienia!”
Być może na tym właśnie polega to całe hackowanie umysłu: na dezorientacji kota!
Przed państwem – w wykonaniu Monty Pythona – Paul McKenna i elementy jego autohipnotycznej narracji (od 04:40)
Dzieki za polecenie Paula McKenny – juz uwielbiam :)
Uśmiałam się, dziękuję… Wprawdzie nie wiem czy podziałałoby na moje koty :)
Jak nie podziała na koty, to kup gronostaje! :D