Kategoria: PSYCHOLOGIA

od końca zeszłego lata przez moje niebo przetoczyły się wszystkie burze i deszcze sezonu, stalowoszare wody i rozpacze jesieni, śnieżne nawałnice ciężkich myśli i sople pod paznokciami. here comes the sun, little darling. moje skrzydła wracają zza siedmiu mórz.    

są takie chwile, kiedy paroksetyna, wenlafaksyna i reszta wszelkiego gówna po prostu nie pomaga. nie działa. i już. to są te zwykłe, codzienne chwile, w których chce nam się płakać, bo we własnym mniemaniu zostaliśmy zranieni, odtrąceni czy co tam sobie jeszcze wymyślimy. bo oczywiście nie mamy racji, o czym świat nas zaraz chętnie poinformuje...

a raczej: nie śpię, bo przytrzasnęłam sobie szyszynkę drzwiami od kredensu. kilka tygodni temu coś mi się poprzestawiało w głowie, przemeblowało i zaklinowało – skutkiem czego: przestałam spać. trzymam kredens. lub kredens trzyma mnie. w kleszczowym uścisku. Co robić, droga redakcjo? Jak żyć? Jak spać? Pomóżcie, dobrzy ludzie, napiszcie – jak śpicie, gdzie, jak długo,...

WordPress w telefonie złagodził nieco moją awersję do pisania. Biały pusty ekran notebooka ostatnio kojarzył mi się już tylko z dokuczliwym przymusem napisania tekstu, najlepiej dobrego tekstu, bo do takich przwyczaiłam moich klientów. Teraz jest inaczej. Od słów oddziela mnie Mariański Rów i mur z żelazobetonu, w który wstydliwie drapię obgryzionym z nerwów paznokciem. Wielogodzinne...

przestałam już liczyć niewykorzystane szanse, zmarnowane okazje, złamane słowa, niedotrzymane obietnice, dawno przeterminowane dedlajny oraz inne zaprzepaszczone możliwości. czas przecieka mi przez palce, a przestrzeń ciężko zastyga wokół. wszyscy już pobiegli, tylko ja zagapiłam się i zostałam. tam, w tym szarym i cichym bocznym pokoju z dzieciństwa, którego okna wychodzą na ścianę sąsiedniego budynku. nie...

każdego dnia powinnam być gotowa do wyjścia na powierzchnię i brodzenia w rzeczywistości. bez żadnego punktu podparcia, falując w nieważkości, z przesuniętym punktem ciężkości w stronę nieokreśloności. przeraża mnie to na tyle, by zawczasu zaniechać wszystkich ruchów. i czekać. czekać, co nastąpi. siedzę ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, patrzę na przelatujące przez moje niebo planetoidy....

lekko i nieznacznie powiało wczoraj wiosną. wraz z niepokojem. gdyż wiosna jest jasna i prześwitująca, niczego się przed nią nie ukryje. a ja wciąż wolę się schować w ciemnych zakamarkach zimy. ryć sobie tajne korytarze pod powierzchnią szarych poranków i stukotać skrycie pod przykryciem popołudniowych ciemności. więc z ulgą powitałam dzisiejsze za-śnieże-nie. choć w moim...

ależ jestem biedna i bezdennie głupia. ależ mam zadrę w serduszku, kolec w paluszku i otwarty parasol w dupce. ależ sobie znalazłam powód do rozmyślań, roztrząsań i analiz. ależ to wszystko jest puste, pozorne i niewarte uwagi. racja. święte słowa, mario. czynię to i niniejszym postanawiam zaniechać wszelkich szkodliwych czynności myślowych. po prostu: życie to...