dziś rano zobaczyłam na fejsbuniu współczesne dzieciaki grające symfonicznie Rage Against The Machine oh, boy! to był jeden z moich ulubionych kawałków – tyle że… eee… 20 lat temu. kolejny dowód na to jak bardzo czas mnie posunął. rok 1994. był ważny. nie tylko w muzyce. miałam 16 lat, chodziłam do ogólniaka, nosiłam na gołej...

kiedy myślę o tym, co mnie w życiu nakręca, pobudza, nastraja, rozgrzewa, wzrusza, otwiera, zamyka, zamraża, spina, rozluźnia, podnieca, studzi, doprowadza do euforii, ekstazy, łez i stuporu – myślę o muzyce. jestem totalnie dźwiękowo-zewnątrzsterowna, można mnie koncertowo zmanipulować przez uszy. jestem uzależniona od muzyki i nie potrafię bez niej żyć – ot, banał wypowiadany przez...

ponieważ w głębi mojego czarnego serduszka nadal kocham anthony’ego kiedisa miłością gorącą, namiętną i obsesyjną, uważam za najseksowniejszego gościa na świecie oraz “jak dorosnę, to się z nim ożenię” – pielęgnuję czule tę moją słabość i raz na jakiś czas robię sobie dzień z red hot chili peppers. oto właśnie dzień ów nastał. no chyba sami...

oto początek nowego roku – rzekłam. i tak się stało. wstałam rano, bez przytomności, ale jednak. byłam na siłce, nie mówię że nie – spociłam się, zmęczyłam, wszystko jak trzeba. nie przewidziałam jednak, że moje “nowe” to także “nowe” dla innych. jak zwykle. wieczorem zadzwonił do mnie K. – czyli wiecie kto. albo i nie...

jest rok 1994. kwiecień, może nawet maj. wielki, szary, rozciągnięty sweter mojego ojca. potwornie gryząca szorstka wełna noszona na gołe ciało w ramach bliżej niesprecyzowanej pokuty. siedzimy z Piotrkiem na dwóch końcach łóżka, czytamy Herberta i słuchamy ‘rearviewmirror’ przez głośnik kasetowego dyktafonu panasonic. czuję w sobie zawrotną prędkość, z którą mknę naprzód i wielki ciężar,...

chyba Wam jeszcze nie pisałam, że… lubię zbierać wszelkie możliwe wersje i aranżacje moich ulubionych piosenek. gromadzę je sobie w osobnych folderach i słucham całymi seriami. ot, takie małe zboczenie. którym chyba zacznę się z Wami dzielić. jeszcze godzinę temu miałam ochotę popełnić seppuku. ale posłuchałam sobie jednej serii i już mi przeszło. Mambo Italiano....

rzadko, naprawdę rzadko i w wyjątkowych przypadkach ulegam fascynacjom męskimi wokalami. i moja orientacja nie ma tu nic do rzeczy. po prostu – w męskich głosach zazwyczaj brakuje mi tego rozdzierającego liryzmu, krystalicznej wrażliwości i absolutnego wyczucia rytmu. owszem, zdarzają się wyjątki. george, jeff, thom. a teraz jamie. poległam. z rozkoszą. jestem absolutnie zakochana. ten...

  I.   patogeneza: – nieprawidłowe funkcjonowanie układu dopaminergicznego i noradrenergicznego – czynniki genetyczne – przebycie w dzieciństwie infekcji paciorkowcowej jest także czynnikiem ryzyka (w przewlekającej się infekcji gardła paciorkowiec atakuje również jądra podstawy mózgu, trwale uszkadzając je) – wiele danych przemawia za nieprawidłowym lub nadmiernym przewodzeniem pomiędzy korą przedczołową a wzgórzem oraz korą przedczołową...

od dziecka kocham jego głos miłością żarliwą, fanatyczną i wielką. tak jak freddiego. i teraz martwię się. bardzo. mam złe przeczucia.