Blog o ADHD/ADD, nawracającej depresji i upartych próbach wychodzenia z chaosu i smutku, o poszukiwaniu motywacji do działania i sposobów na radzenie sobie z codziennością

– czytam na forach internetowych o tym, jak po 75 mg ludzie osiągają stan życiowej euforii. ja po 225 mg ledwo wstaję z łóżka. nie mogę zrozumieć, jak to się stało, że wpadłam tak głęboko. what went wrong? i kiedy? oraz dlaczego, skoro cały czas byłam na lekach? fluoksetyna, paroksetyna, escitalopram… i chuj. ot, taki

  I’m a building jumper. roof to roof. you see me flying in the air.   czasem zastanawiam się, czy świat na mnie poczeka. i czy będę miała do czego wracać, kiedy w końcu obudzę się z tego męczącego letargu. póki co uciekam od rzeczywistości na wszystkie możliwe sposoby. jeszcze chwila i przestanę rozpoznawać znane

są dni, kiedy po prostu nie umiem/nie mogę ruszyć z miejsca. wszystko wydaje się być w jak najlepszym porządku, a mimo to siedzę oddzielona od świata grubą dźwiękoszczelną szybą. i nic nie mogę. nic. wszystko mam poukładane w głowie. niemal widzę, jak wstaję, idę, dzwonię, rozmawiam, piszę, przemieszczam się. metodycznie, od punktu a do punktu b,

uparcie przywracam się do życia. reanimuję. resuscytuję. sama sobie głowę podtrzymuję. wkurwia mnie własna słabość. oraz przewlekłość tego stanu. a także nikłe szanse na wyeliminowanie raz na zawsze problemu depresji, obsesji i deficytów uwagi. będę się z tym pierdolić aż do później starości, kiedy to pewnie chwyci mnie alzheimer i odlecę mentalnie na inna planetę,

pozbierać się. pomalować pazury. chociaż u jednej ręki. dokończyć tekst. zamknąć projekt. wysłać. odznaczyć, że zrobione. zrobić kreski na powiekach. iść do lekarza na ósmą rano. zwiększyć dawkę. kupić żywicę. epoksydową lub akrylową. ale zastanowić się najpierw. przemyśleć. wyczyścić buty. odpisać na zaległe maile i zamówienia. nie reagować na zaczepki. uspokoić się. wziąć głęboki oddech.

już wiem. potrzebny mi jest system. schemat. rygor. rutyna. stabilne rusztowanie dnia, niewzruszony maszt, na którym będę mogła rozpinać te swoje szmaty, którymi zazwyczaj powiewam w amoku, dramie, chaosie i zgiełku. szaloną corridę zamienić na sznur schnącego prania. rollercoaster na nudę. nieprzewidywalność na powtarzalność. impulsywność na upierdliwą analizę. od czego zacząć. wiem. od wyspania się.

ogarnął mnie absolutnie bezpodstawny smutek, znużenie i apatia. próbuję się przed tym bronić wszelkimi możliwymi sposobami. całe szczęście, że nie muszę dzisiaj nikogo oglądać. będę milczeć przez cały dzień. usiłuję także powstrzymać się od przeżywania cudzego lęku i cierpienia. to dla mnie zbyt wiele. owszem, skrajny egoizm, wiem. ale nie mogę po raz kolejny zatracić

często rozmawiam z moim lekarzem, jak to możliwe, że mojej pasji życia i ADD towarzyszy nerwica natręctw i depresja. dlaczego energię i radość dręczy chaos, lęk i niemoc. miotam się pomiędzy biegunami, każdy z nich zaliczając po kilka, kilkanaście razy dziennie. okazuje się, że to osobliwe połączenie – choć niezbyt częste – jest charakterystyczne dla

a poza tym byłam w lublinie na konsultacji. od 4 dni oprócz serotoniny hamujemy także wychwyt zwrotny noradrenaliny. jest lepiej. usiadłam do pracy. nadganiam zaległości. ponadto rozstałam się z moim księgowym, który od 20 miesięcy źle naliczał składki mojego ubezpieczenia, przez co naraził mnie na 9.000 zł (słownie: dziewięć tysięcy złotych) długu w ZUSie. jeśli

oczywiście nadal zamierzam być super-ekstra-zadowolona-z-życia, ale pomyślałam sobie, że może przy okazji warto byłoby wyjść z depresji, co nie?   20 mg escitalopramu dziennie nie pomaga. może gorące mleko? kąpiel w pianie? film o miłości? tulenie mopsów? maseczka na twarz? seks? czekolada? dużo czerwonego wina? mycie okien? telefon do przyjaciela? co wam pomaga na depresję,

Nie mów mi: „Bądź realistką” Ja, kochanie, chcę mieć wszystko!   nie słucham nikogo, wiem swoje, pędzę na oślep z rozwianym włosem, trzydzieści centymetrów ponad chodnikami. jak spadam, to z wysoka i prosto na twarz. osiągam dno w wielkim stylu, z towarzyszeniem orkiestry dętej i ślicznej sekcji rytmicznej. dziś po raz kolejny wpakowałam się w kłopoty,

no dobra, histeria ze smarkiem na klawiaturze i zgrzytaniem zębami o monitor już dzisiaj była, to teraz powolutku i na spokojnie: zrobiłam sobie kawę, przetarłam stoliczek, przeczesałam nieumytą grzywkę, wzięłam głęboki oddech i powiedziałam to na głos: – otóż, droga Olgo, musisz wiedzieć, że spierdoliłaś w wielkim stylu kilka naprawdę ważnych rzeczy, masz je tu

When you were here before, couldn’t look you in the eye. You’re just like an angel, your skin makes me cry. You float like a feather, in a beautiful world I wish I was special, you’re so fucking special. nie mam już siły na to wszystko.  But I’m a creep, I’m a weirdo. What the