Siedzę sobie z boku i patrzę na wszystko, co się wydarza. A dzieje się dużo, szybko, i chaotycznie. Jakiś czas temu chciałam zakończyć pisanie bloga, zamknąć to miejsce na cztery spusty i zaorać czasoprzestrzeń. Odwlekałam to jednak z dnia na dzień, aż w końcu uznałam, że nie: że będę żałować, tęsknić i wyrzekać na własną

Ze styczniowego szaleństwa mieszkaniowego, lutowego bałaganu i marcowego smutku wyrwał mnie z początkiem kwietnia telefon od Kasi, że: – Ej, Olczas, chodź wystąpisz w moim teledysku, tylko się nie bój, nic nie musisz robić! Będziemy sobie po prostu siedziały na murku w moim ogródku i intensywnie patrzyły w kamerę, dobra?  A ja żem jej powiedziała,

cały problem polega na tym, że się boję. po prostu boję się, że pisząc tego bloga, nie wytrzymam i popłynę, wylewając z siebie cały ten żal, ból i resztę badziewia, które w sobie noszę. nie mam z kim o tym pogadać, bo przecież oficjalnie już sobie ze wszystkim poradziłam, jest dobrze, jestem w związku, jestem

Gdyby ktoś rok temu powiedział mi, że po tej ciężkiej zimie wyjdzie wreszcie słońce i ostatecznie jednak przeżyję ten koniec świata, jakim było rozstanie z S.; a zaraz potem zakocham się i zwiążę z facetem (?!); że ucieknę z Warszawy i osiądę w Pruszkowie, a na deser będę podrygiwać niczym wielka Buka w teledysku Kasi

– od tylu już lat, z uporem wartym zapewne nieco lepszej sprawy niż pisanie najbardziej niepoczytnego bloga w internetach. i choć nadchodząca (za miesiąc) 16 rocznica istnienia blogusia Zazie nie zobowiązuje mnie do niczego, to jednak trochę żal byłoby mi porzucić to miejsce. przecież to kawał mojego życia. pewnie dlatego – przez ostatnie 9 miesięcy

… i zacząć życie od zera w nowym miejscu Nie wiedzieć czemu zawsze lubiłam sądzić – choć awanturnicze przygody i osobliwe doświadczenia przeczyły temu na każdym kroku – że moje życie biegnie utartym i w miarę przewidywalnym torem. O tym, że nie do końca tak jest, ostatecznie przekonałam się w styczniu 2018 roku, kiedy omijając

Niektórzy mówią, że zawsze spadam na cztery łapy. Oczywiście, że tak, ale przeważnie widzicie (i czytacie) mnie dopiero wtedy, kiedy już na nich w miarę stabilnie stoję. Te momenty, w których leżę, umieram, płaczę, rzygam, czołgam się i pełzam, zostawiam dla siebie. I tak oto całą jesień minionego roku – dosłownie – przeleżałam: skulona na

jest inaczej. jest dobrze. powoli odbudowuję swój świat. ze słodko-gorzkich resztek, kolorowych ścinków, dziwno-fantastycznych szczątków i mgliście zapamiętanych fragmentów dawnej siebie. brodzę po kolana wśród zgliszczy już na wpół pogrzebanego kolosa na glinianych nogach. wszystko skruszało i rozwiało się na cztery strony. tym razem muszę zadbać o mocne fundamenty. żadnej fuszerki, żadnego pośpiechu. zero kompromisów, zwłaszcza

Nieustannie krążę nieopodal, raz po raz próbując tutaj wrócić. Jak na razie – bezskutecznie. Choć poczyniłam pewien postęp, a mianowicie: loguję się, wchodzę od zaplecza, dla niepoznaki zostawiam znaki, przesuwam od niechcenia to i owo, dając sygnał tej przestrzeni, że jednak jestem, nadal żyję, a ona niezmiennie należy do mnie. Przypomina mi to nieco Babcię

… takiego prawdziwego bloga z codziennymi notkami, fotkami i masą nieistotnych z pozoru pierdół, które czytane po latach okazywały się najważniejszymi magdalenkami moich wspomnień, milowymi kamieniami doświadczeń i kluczowymi punktami orientacyjnymi na mapie minionych lat. ostatnimi czasy zaniechałam działalności kartograficznej, skutkiem czego mam już sporą kolekcję białych plam historii, skrzętnie uzupełniany zbiór upartych przemilczeń i

przedzieram się przez ten gęsty maj z maczetą do przecinania więzów, związków i przywiązań. robię sobie miejsce pośród zarośli, wydeptuję krąg w wysokiej trawie i ścieżki wiodące zewsząd i ku wszystkiemu. dlaczego nie ma rzeczy, które przychodziłyby mi lekko i łatwo – myślę, obiecując sobie, że przestanę się zadręczać.   as fire to the sun

przekładam. odwlekam. opóźniam. nie tylko napisanie czegokolwiek na blogu, ale także ruszenie z kopyta w stronę, którą niby sama sobie obrałam, odrobinę jedynie przymuszona przez splot dookolnych zdarzeń. wiele się we mnie zmieniło. jeszcze więcej poszło precz. i choć z czasem przestałam wierzyć, że to w ogóle możliwe, to jednak w końcu stało się najważniejsze.

to cudownie niepojęte i zadziwiająco niedorzeczne jak bardzo mnie nie znasz, nie czujesz i nie rozumiesz; jak mocno bronisz się przed spojrzeniem poza własny widnokrąg; jak głęboko cię to nie interesuje; jak usilnie udajesz, że jest inaczej i jak bardzo to wszystko nie ma sensu. cóż mogę rzec.     masz u mnie minus, minus,

[Edward Hopper, Automat, 1927]     Granice da się zawęzić jeszcze bardziej, mury obronne wzmocni się i uszczelni, bramy domknie na głucho, a zwodzone mosty podniesie do odwołania. Na rogatkach ustawi się straże i podwyższy myto na tyle, by żadnemu z przejeżdżających podróżnych nie opłacał się ten przypadkowy i pospieszny tranzyt przez miasto leżące dokładnie